491'de (1098) Sincâbâd'da doğdu. Babası, Gazzâlî'nin de vaazlarını takip ettiği, Emîr Abbâdî adıyla tanınan meşhur vâiz Ebü'l-Hüseyin Erdeşîr b. Mansûr'dur (ö. 1103). Merv'de şöhrete kavuştuğu için "Vâiz-i Mervezî" diye meşhur olan Abbâdî ilk tahsilini Merv'de yaptı. Vaazlarında halkı coşturduğu için kendisine "Sultân-ı sühan", "Hâce-i ma'nâ", "Allâme-i rûzgâr" gibi unvanlar verildi. Mevlânâ Celâleddin, Şems-i Tebrîzî'yi övmek için Abbâdî gibi bir ifade kudretine sahip olmayı arzuladığına göre (Dîvân-ı Kebîr, V, 188), Abbâdî'nin bu sahadaki şöhretinin daha sonraki asırlarda da devam ettiği anlaşılmaktadır.
Hûzistan'da 2 Rebîülevvel 547'de (7 Haziran 1152) Askerimükrem'de vefat etti. Cenazesi Bağdat'a getirilerek Cüneyd-i Bağdâdî'nin bulunduğu Şûnîziyye Mezarlığı hazîresinde toprağa verildi.
Hamza b. Mekkî de Abbâdî'nin namaz konusunda ihmalkâr davrandığını nakleder ki, bütün bunlar onun dinî emirler karşısında pek hassas olmadığını göstermektedir. Devlet adamları yanında itibar kazanmasını sağlamışsa da Hanbelîler'in tenkidine uğramaktan kurtulamamıştır.
Eserleri. 1. Sûfînâme (et-Tasfiye fî ahvâli'l-mutasavvife). Ona göre ümmet için nebî, talebe için hoca, cemaat için imam, hasta için doktor ne ise mürid için de şeyh odur. 2. Menâkıbu's-sûfiyye. Sûfîlerden ve tasavvuf terimlerinden bahseder. 3. Risâle fî ibâhati şürbi'l-hamr. 4. Merâsimü'd-dîn fî mevâsimi'l-yakın. 5. Miʿrâcnâme. 6. el-Vesîle ilâ maʿrifeti'l-fazîle.
Kaynak: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi