Ali Vasfi Egeli, Mâbeyinci Ömer Lutfi Bey ile Seher Hanım'ın oğlu olarak İstanbul Şehzadebaşı'nda dünyaya geldi. İdâdî öğreniminden sonra Sanâyi-i Nefîse Mekteb-i Âlîsi'ne (günümüzde Güzel Sanatlar Akademisi-Mimar Sinan Üniversitesi) devam etti ve buradan 1913'te mimar olarak mezun oldu. Vakıflar İdaresi'nin Fen Heyeti'nde görevli son dönem mimarlarından Ali Tal'at, Ahmed Kemâleddin ve Mehmed Nihad beylerin yanında çalışarak bilgi ve tecrübesini arttırdı. Yüz elli yıldan fazla bir süreden beri yabancı veya Osmanlı tebaası hıristiyan mimarların hâkimiyetine karşı XIX. yüzyıl sonlarında başlayan yeni Türk mimari akımına Vasfi Egeli de katıldı. Klasik mimari üslûbunu yeni binalarda yürütmeye çalışan Kemâleddin Bey'in büyük etkisi altında kaldı. Evkaf Nezâreti'nin Fen Heyeti'nde başladığı ilk görevi, I. Dünya Savaşı'nın çıkması ile kesintiye uğradı; askere alınan genç mimar Harbiye Nezâreti'nin harita şubesinde görevlendirildi. Terhisinden sonra tekrar Vakıflar'daki görevine döndü.
Vakıflar İdaresi elemanı olarak bütün mesaisini eski eserler üzerinde yoğunlaştıran Vasfi Egeli, bu teşkilâtın başındaki Mehmed Nihad Bey'in emekli olması üzerine İstanbul Vakıflar başmimarlığına yükseldi. Bir taraftan da İstanbul Eski Eserleri Koruma Encümeni'nde Vakıflar'ın temsilcisi olarak toplantılara katıldı. Bir görüş ayrılığı yüzünden Vakıflar İdaresi'nden 1945 yılında emekli oldu. Vasfi Egeli, 1955-1960 yıllarında İstanbul tarihine "Menderes istimlâkleri" olarak geçen düzenleme çalışmaları sırasında Eyüp Camii ve çevresinin tanzimi işini üstlendi. Bu tarihî semtte yoğun biçimde bulunan vakıf eserleriyle türbe ve mezarların tesbiti, çoğu son derece harap ve bakımsız halde bulunan tarihî eserlerin kurtarılması için projeler yapmaya çalıştı. Fetih Derneği çerçevesi içinde kurulan İstanbul Enstitüsü'nün şehircilik ve mimari kolunun umumi kâtipliği görevini de yürüttü (1957). Eyüp'teki çalışmaları sırasında hastalandı, iki yıl kadar süren bir rahatsızlık döneminden sonra 10 Nisan 1962'de öldü ve Zincirlikuyu Mezarlığı'na defnedildi.
Kaynak: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi