Mısır'daki askeri darbe, Arap Baharı'nın estirdiği demokratikleşme rüzgârını büyük ölçüde sekteye uğrattı. Bölgede otoriter rejimlerin peş peşe devrilmesi süreç olarak zorlu ancak sonuçları bakımından olumlu görülüyordu. Arap Baharı'nın yaşandığı en büyük ülke olan Mısır'daki bu askeri darbe, bölgedeki demokratikleşme beklentisini yok etti. Arap Baharı ve demokratik devrimin sembolü olan Tahrir Meydanı, ne üzücüdür ki artık darbecilerin sembolüne dönüştü. Bu darbe, bütün Ortadoğu coğrafyasındaki demokratik dönüşümler için cesaret kırıcı bir gelişme oldu.
Mısır'da işlerin bu noktaya gelmesinde elbette Müslüman Kardeşler'in yaptığı hataların da payı var. Mısır'da düşük katılımlı bir seçimle iktidara gelen İhvan uzun süre siyasetten men edilmişti, kadroları yetişmemişti, iktidara hazırlıksız yakalandı ve bir yıllık görev süresi içinde ülke yönetiminde başarılı sayılmazdı. Ancak bu başarısızlıklar, seçimle yönetime gelmiş bir iktidarın darbeyle devrilmesini meşru kılmaz kesinlikle.
Asıl darbeyi hazırlayan ortam, Mursi'nin içeride ve dışarıda aslında göründüğü gibi sağlam bir desteğinin olmayışı. Mursi, muhalefetteki Selefi Nur Partisi'yle, isyan kıvılcımını yakan Temerrüd hareketiyle ve orduyla ilişkileri yönetemedi. Mısır'da bütün ekonomik yapıyı elinde tutan ordunun başını Mursi seçti ama ABD tarafından beslenen ordu hiç Mursi'nin kontrolünde olmadı.
Mursi darbe sonrası ilk tokadı, göreve geldiğinde ilk yurtdışı ziyaretini yaptığı Suudi Arabistan'dan yedi. Peş peşe Körfez ülkeleri ve Arap liderler darbecilere destek mesajları gönderdi. ABD ve AB'nin bile demokrasinin ayaklar altına alınması karşısında sesleri cılız kaldı. Mursi ülkesinde olduğu kadar dışarıda da yalnız olduğunu anladı.