Böyle hiç konuşmadan sana baktığım zamanlar çok geride kaldı.
Fırtına çıkıyor ama umurumda değil.
Boynunun sol yanına bakıyorum.
Ne kadar güzel... miş.
Şimdi yağmur oturduğumuz masanın yanındaki pencereye kırbaç gibi vurmaya başladı.
Nasıl kırılgan bir boyun ve nasıl "anne" şefkatiyle eğiliyor.
Boynunun sol yanını gözlerimle öpüyorum. Evet! Gözler usulca öpmesini bilirler.
Tam o sırada bir taksi önündeki BMW'nin tamponuna hafifçe çarpıyor.
Artık bunlarla ilgilenmeyeceğim.
Çünkü merak ediyorum. Burnun hep böyle miydi?
Dudakların böyle çocukça neşeli miydi? Oysa bana kederli görünürlerdi. Belki o dudaklardan çıkan sözler yüzündendir...
Sen de gözlerini önce yüzümde, sonra ellerimde gezdiriyorsun.
Biri ilk kez ellerime bakıyormuş gibi utanıyorum. Ellerimi masanın altına çekiyorum. Gülümsüyorsun.
Bir şeyler söylemeye çalışıyorum.
Susturuyorsun beni.
"Şşşşt" diyorsun. "Bakmaya devam et, n'olur, konuşma! Bak, birbirimizi yeni tanıyor gibiyiz."
Bir kedi kucağıma çıkıyor, belli ki üşümüş.

***

Çok eski bir yazımdan bu yukarıya aldığım satırlar...
"Bakmak, dünyayı yeniden kurmaktır" başlığıyla çıkmıştı.
Geçen haftalarda bir yazımda "uzun uzun bakmak sevmektir, sevmek bakmaktır" diye bir laf edince, birçok okurum o satırda durup kalmıştı.
Yazdılar, mesajlar attılar.
Haklıydılar.
Çünkü şu kalıp içimize işlemiştir: "Bakmak var, görmek var."
Yani asıl olarak "bakarız ama baktığımızı görür müyüz?" meselesini önemsiyorlardı.
Esas olanın "görmek" olduğu vurgusu.
Hani "bakar kör" deriz ya, gözümüzün açık olmasının görmeye yetmediğini anlatmak için, öyle...
Oysa gerçek bu değil işte!
Önce bakmak gerek.
Hatta durup bakmak gerek.
Ve durmuyoruz, bakmıyoruz ki!

***

Bakmak, dikkatle, uzun uzun bakmak varlığı yeniden kurmaktır.
Temaşa, aynı zamanda "tefekkür" manasını da içerir ki, yeni kuşaklar bunu hiç bilmiyor.
Onu da geçtim...
Yıllarca birlikte olan çiftler bile bir kez olsun bakmıyorlar birbirlerine ve o yüzden birinin apaçık biçimde hasta olduğunu ancak uzak biri, bir başkası fark ediyor.
Çelişkiye bakın ki, insanlık tarihi en görsel çağını yaşıyor; görme duyumuz bütün duyularımızı bastırıyor ama biz her şeye, her yere bakıyor fakat birbirimize bakmıyoruz.
Şimdilik bu kadar yazayım...
Bir de Simone Weil'in ürpertici sözünü hatırlatayım: "Has ve katıksız dikkat, duadır."