Böyle bir buluşmanın daha coşkulu ve tempolu olmasını bekliyorduk. Toptan saklanan, risk almaktan kaçan bir takım çıktı karşımıza. 18'lik olduğunu iddia edip top almak için rica bekleyen Alex'ten tutun, Mehmet Topal'a kadar hayal kırıklığıydılar. Verimsiz ve hatalarla doluydular. Sahada çözümün değil, problemin parçası oldular. Beklediğimiz karakter bu değildi.
Rakibin daha konsantre, istekli ve almak istedikleri sonuç doğrultusundaki sistemlerini sabırla aşmaları gerekiyordu. Aykut Kocaman'ın pas oyunu bunun için vardı. Ama ne topa tempo kazandıracak kadar boşa çıktılar, ne de oyun sıkışınca sorumluluk alıp, öne hamle yaptılar.
Benzer sorunlarda Alex olaya el koyuyordu. Dün yanından geçen topa ayağını uzatamayacak kadar bitikti. Cristian öne birkaç hamlesi dışında, Kuyt her şeyi ile yabancıydı sahaya. Ne ilk yarıda Gökhan Gönül ile bir uyum yakalayabildi, ne de santrafora geçtiğinde çevresindekilerle.

Anahtarlar rol almadı
Vaslui'nin dirençli ama çok yaratıcı olmayan futbolcu yapısında, top rakipteyken bile duran oyuncu göremedik. Topu alan her rakibe baskı yaptılar, yüzünü döndürmediler, kontrollü oynatmadılar.
Mehmet Topuz hamlesi ümit verdi. Oyun genişledi ve ortalar üretilmeye başlandı. Ama özellikle ikinci topların takibinde yoktu bu kez Fenerbahçeliler. Kilitli anlarda, anahtar olma görevi 'farklı' dediğimiz oyunculara geçmeliydi. Alex, Stoch ve Kuyt eleştiride öne çıkan isimlerimiz. Goldeki büyük hatasına rağmen Egemen veya Bekir'e kalem oynatmak haksızlık olur. "Ben buradayım çünkü..." kelimesini kim söylemeyi hak ediyorsa, önce kaçak oyunun, sonra da ceza sahasındaki etkisizliğin hesabını vermeli.
İspanyol hakem Lahoz, kritik noktaların ince ince hesaplı kararlarının sahibiydi. "Acaba" dedik içimizden, görevi sadece maç yönetmek değil miydi?