Naoki Higashida, 13 yaşında otistik bir çocuk...
Müthiş bir kitap yazmış.
Otistik bir zihinde neler olabildiğine dair başkalarının merak edebileceği 58 soruyu kendi kendine sorup cevaplamış.
Okudukça, o dışarıdan bağ kuramadığımız otistik zihin, sizi bir mıknatıs gibi çekiyor.
Aslında çoğu normal insandan ne kadar daha duyarlı, anlayışlı ve zeki olabildiklerini görüyorsunuz.
Naoki'yi sayfalardan zarifçe çekip sımsıkı kucaklamak istiyorsunuz.
İşte, bu hafta Amerika'da 'bir numara'ya yerleşen bu küçük ama derin kitaptan dört soru ve cevap...

1- Neden otistik insanlar, yüksek sesle ve garip bir şekilde konuşuyor?
Söylemek istediğimi söyleyemediğim halde, insanlar yüksek sesle konuştuğumu düşünüyorlar. Sesim bazen de çok yumuşak çıkıyor. Bu kontrol edemediğim bir şey ve beni çok üzüyor. Garip bir sesle konuşuyorum ama bilerek yapmıyorum.
Tanıdık ve kolay sözcükleri kullandığımda, sesim beni sakinleştiriyor ama yine de kontrol edemiyorum. Refleks gibi bir şey. Tutamıyorum, tutmaya çalışırsam, sanki boğazım sıkılıyormuş gibi acıyor.
Kendi başıma olsam, garip sesim beni o kadar rahatsız etmezdi ama diğer insanları rahatsız ettiğinin farkındayım. Ağzımdan çıkan o garip ses, defalarca beni ölesiye utandırdı. Gerçekten, ben de sakin ve sessiz olabilmek istiyorum. Ama nasıl yapacağımı bilemiyorum. Sesim nefesim gibi, ağzımdan bilinçsizce çıkıyor.

2- Normal olmak ister miydin?
Eğer bunun çaresi olsa, çevremizdeki insanlar (ailemiz ve öğretmenlerimiz) sevinçle bizi, o anda değiştirmek isterlerdi.
Ben de uzun süre normal olabilmeyi istedim.
Özel ihtiyaçlarla yaşamak çok depresif ve acımasız bir durum. Eskiden normal bir insan gibi yaşamanın muhteşem bir şey olacağını düşünürdüm ama şimdi, otizmi tedavi eden bir ilaç bulunsa bile, böyle kalmayı tercih ederim.
Neden mi böyle düşünüyorum? Bence, engelli veya değil, her insan 'yapabileceğinin en iyisini yapma' gayretini göstermeli..
Mutlu olmak için çaba gösterdiğinde mutlu olursun. Bizler için otistik olmak normal. Sizin normalinizin ne olduğunu biz bilemeyiz. Ama kendinizi sevmeyi öğrendiğiniz sürece, otistik veya normal olmanın bir önemi olduğunu sanmıyorum.

3-Neden zıplıyorsunuz?
Zıplayıp ellerimi çırptığım zaman ne düşündüğümü sanıyorsunuz? Eminim manik bir neşe ötesinde hiçbir şey hissetmediğimi düşünüyorsunuz. Ama zıpladığımda, hislerim gökyüzüne ulaşıyor sanki. Gerçekten, sanki gökyüzü beni yutacakmış gibi kalbim titriyor. Geçenlerde bir de şunu farkettim:
Zıpladıkça sanki bedenimizi bağlayan iplerden kurtuluyoruz. Zıplayınca, hafiflediğimi hissediyorum, bir kuş olup uzaklara uçmak istiyorum. Ama hem kendim, hem de çevremdekiler tarafından kısıtlandığım için, bütün yapabildiğim; bir kafesin içindeki kuş gibi kanatlarımı çırpıp kafesin içinde zıplamak...

4- Panik ataklara ne sebep oluyor?
Bir otistik olarak en yanlış anlaşıldığımız şeylerden biri; sizler gibi karmaşık duygularımızın olmadığını düşünmeniz. Davranışlarımız sizin gözünüzde çok çocukça olduğu için, içimizde de öyle olduğumuzu varsayıyorsunuz. Ama sizlerin yaşadığı hisleri bizler de yaşıyoruz. Hatta konuşamadığımız için, daha bile hassasız. Bu tepkisiz bedenlerin içinde sıkışıp kalmak, kendimizi istediğimiz gibi ifade edememek... O çaresizlik duygusu arada panik atağa sebep oluyor. Böyle zamanlarda ağlamamıza, bağırmamıza, içimizdekileri boşaltmamıza izin verin lütfen. Ve böyle acı çektiğimiz anlarda kendimize ve başkalarına zarar vermememiz için yanımızda olun.