Demet Akalın, çocukken çok ağladığı için annesinin üzerinde sigara söndürdüğünü söyledi.
Ben de bunun üzerine 'Kimseyi arada sadece kan bağımız olduğu için sevmek zorunda değiliz' dedim ve bazılarından az sayıda da olsa itirazlar geldi.
Az sayıda diyorum çünkü artık çok şükür görüyorum ki insanlar dayak yemenin sevginin bir tezahürü olmadığını geç de olsa anlamaya başladı.

DAYAĞIN AKLI OLSA
Bilinçaltımız şu sözlerle öyle kirli ki, temizlemesi biraz zaman alıyor tabii:
Babadır; sever de, döver de...
Annenin vurduğu yerde gül biter.
Dayak cennetten çıkmadır.
Bunları söyleyenlere ben de bir sözle karşılık vermek isterim; dayağın aklı olsaydı cennetten çıkmazdı.
Ayrıca 'söz' deyip geçmeyin; dilin zekatı hayır konuşmaktır. Ağzımızdan çıkan her kelime, bilinçaltını kodlar. Bu yüzden bazı atasözlerinin gerçekten bu topraklarda bir daha hiç ağza alınmamasını yürekten diliyorum.
Sabah programlarında Seda Sayan; babasının onları nasıl dayaktan geçirdiğini ama babasına karşı en ufak bir kırgınlığı olmadığını, babaya ne olursa olsun saygı göstermenin Allah'a karşı da bir görev olduğunu söyledi durdu.
Siz ciddiye alırsınız veya almazsınız ama bu kişi yıllarca her sabah, milyonlarca kadını ekrana kilitledi, anketlerde en güvenilir insan seçildi.
O sözlerini stüdyodaki cahil ordusu alkışlarla, gözyaşları içinde karşıladı. Şimdi çıksın söylesin, yine alkışlarlar eminim.

EL KALDIRMAK OLMAZ
Oysa hayır, yok öyle bir şey!
Annenin de, babanın da çocuğa el kaldırmaya hiç mi hiç hakkı yok!
Onun dünyaya gelme sebebi sensin diye ona kum torbası muamelesi yapmaya da hakkın yok.
Keşke okullarda; çocuklara bunu anlatacak, genlerine kazınmış dayakcennet ikilisinin çağrıştırdıklarını temizleyecek bilinçte öğretmenler olsa.
Ama tabii daha da önemlisi; o çocuk bilinçlenip kendisine eziyet eden ebeveynlerini şikayet ettiğinde, o şikayeti yerini bulsa... Bu ülkede çocuk hakları diye bir kavram 'gerçek anlamda' keşke olsa.