Yıllardır gitmek bilmeyen beş kiloyu verince...
Burnundaki kemeri törpületince...
Saçlarını bilmem ne renge boyatınca...
Botoksu patlatınca...
Şu evden taşınınca...
O telefon gelince...
O çantayı koluna takınca...
Kolun sıkılaşınca...
O adam seni beğenince...
Karın yağlarını aldırınca...
Topuklu ayakkabıları giyince...
Üzerindeki kıyafeti değiştirince...
Kaşını, gözünü, dudaklarını, yüzünü boyayınca...
Hiçbir şey olmayacak!
Hiçbir şey! Üzgünüm ama olmayacak!
BEN DENEDİM...
Saçın bugün kızıl, yarın kahverengi, öbür gün belinde, ertesi hafta kulak altında olsa ne olacak? O kiloyu versen ne olacak?
Hiç-bir-şey!
Ben denedim; deli gibi tepindim, paraları saçtım olmadı yani. Tecrübeyle sabit. Üzerine kendini sevme yükünü yüklediğin hiçbir şey, sana kendini sevdirmeyecek.
Aynaların tuhaf oyunları var sana. Kafandan geçeni gösteriyor, kalbinde hissettiğini sunuyorlar sana. Çok numaracı aynalar.
Sen, sende olmadıkça maskara ediyorlar seni.
Asla yeterince ince, yeterince kusursuz, yeterince güzel, yeterince iyi, yeterince layık olamayacaksın; biliyorsun değil mi?
Bu kafayla yani.
Televizyondaki sabah programlarında gördüm de oradan geldim buralara.
Biri kaşını kaldırsa müthiş olacağına inanıyor, öbürü doktorlara hayatın sırrını vereceklermiş gibi ağlayan gözlerle bakıyor.
Ötekisi kılık kıyafet peşinde.
Yırtacak şu talihsizliğini bir tek kombinle.
Kimse iyi değil, tam değil olduğu haliyle.
Ne işkence. Çok zor be. Amma mesele. Bence sen algını kesele.
