Ve babasız...
Yani garantisiz, yani emniyetsiz kızlar.
Yani sırtını yaslamayı bilmeyen kızlar...
Hep tetikteki kızlar...
Hep savunmada, hep sonrada kalan kızlar...
Kimi çocukken terk edilmiş, kimi aynı çatının altında umursanmamış, kimi başka adamlara ya da kadınlara tercih edilmiş kızlar...
O en çok istedikleri yerin bir numarası, vazgeçilmezi, odak noktası, gururu olamamış kızlar...
Az mı? Hiç de değil.
Asıl azınlıkta olan anneli, babalı, güvenecek dağları, sığınacak odaları olan kızlar.

ESMERSOY VE PUCCA
Ama sistem öyle bir kurulmuş ki, "Annendir kızım", "Babandır kızım" öylesine kafalara kazınmış ki; sanki hepsi anneliğin, babalığın hakkını verebiliyormuş gibi konuşuluyor.
Sanki bizi dünyaya getirdiler diye en çok onları sevmemiz gerekiyormuş gibi. Sanki ne yaparlarsa yapsınlar, dövsünler, sövsünler, görmezden gelsinler, özgüvenimizin içine etsinler, hayal kırıklıklarında boğsunlar; yine de onları yüce insan sınıfına koymaya mecburmuşuz gibi.
Yalan. Etraf anne-baba yaralılarından geçilmiyor.
Geçen Pazar önce İzzet Çapa'nın röportajında Burcu Esmersoy'u, sonra Pucca'nın köşe yazısını okudum.
Ağladım. Fena oldum.
Burcu Esmersoy'u nasıl bilirsiniz?
Güzeller güzeli, şov dünyasının en başarılı kadınlarından biri. Havalı, hatta soğuk, kıskanılası bir hayatın ortasında değil mi?
Değil işte. Burcu daha küçücükken annesi tarafından terk edilmiş.
Babaannesi ve dedesi büyütmüş onu. Babasının da annesinin de başka çocukları olmuş. O çocuklar sevilmiş.
Pucca da aynı şekilde. Öyle bir yazmış ki yıllardır görmediği annesinin çıkagelişini; okurken yaş dökmemek mümkün değil.
Pucca da amma neşeli, hayatla dalga geçen bir kız, öyle değil mi?
Değil, işin aslı başka işte.
Belki tüm bu terk edilmeler, istenmemeler, en bekledikleri yerden onay alamamalar, tüm bu tek başına mücadele onları Burcu Esmersoy ve Pucca yaptı.
Ve fakat geçmiyor dostlar.
İnsan hep yarım kalıyor.
Hep kırık. Daima bir yanı tamirsiz, bozuk.
Artık birbirimizi kandırmasak diyorum.
Her kadın anne, her adam baba olacak diye bir şey yok! Herkes bu görevi kıvıracak diye de bir şey yok! Ancak elinden geleni yapmak denen bir şey var, vicdan var, sevgi var.
Sizi seviyorum annesiz kızlar, babasız kızlar.
Bu kadar büyük bir yalnızlığın üstesinden gelebildiğiniz için. Kendi kendinizi yarattığınız için. Arkadaşlarınızdan bir aile, azminizden bir kariyer, eksikliklerinizden kocaman bir artı çıkarabildiğiniz için.