Açıklıyorum; tabii ki sarmaz!
Geçen gün kalabalık bir yemek masasında yine, yeniden açıldı konu. Kilo vermeler, almalar, tatilden dönüşte biriken fazlalıklar... Kim, hangi sporu yapıyor, yüzünün neresinde dolgu var, şu düşmüş dudak kenarlarına ne yapsalar? Bak bilmem kim nasıl da zayıflamış, sabah akşam pilatesteymiş, az yemek önemliymiş, açlığa değermiş, yok o asla yemeden duramazmış, kan şekeri iner çıkarmış...
Aslında güzellik sağlam bir mesaiymiş, hem pahalıymış da. Yok doktoru, yok sporu, diyetisyeni, beslenmesi vesaireymiş...
İki lokma yemek yiyip muhabbet çevireceğiz; yine aynı mevzu. Yemek yemeyelim, kalkın 10 kilometre koşalım bari.

TATMİNSİZLİK, İLGİYE AÇLIK
Konuşmaya daldım tabii. Dedim; "Siz hiç evinde, ilişkisinde mutlu, kendiyle en mutlu, huzurlu, keyfi yerinde bir kadının beden görüntüsüyle kafayı bozduğunu gördünüz mü?"
Masada sinir bozucu bir sessizlik oldu. Görmediler tabii. Göremeyiz ki.
Eğer işi için görüntüsüne son derece dikkat etmesi gerekmiyorsa; hiçbir mutlu kadın, sabah-akşam kilosunu, saçını, alnındaki çizgileri, ne giyeceğini, neresini kime gerdireceğini falan düşünmez.
Bunlar hep mutsuzluk, tatminsizlik, sevgiye, ilgiye açlık, beğenilmezse ortadan çatlama, kabul göremeyeceğine inanma hali.
Valla öyle. Ben altını çizeyim de ona göre.
Not: Yazıyı bitirdikten sonra bir kadın şarkıcımızın botokstan ifadesini kaybettiği, hatta rahatlıkla gülemediği üzerine bir habere denk geldim. İşte bunlar hep mutsuzluk, bunlar hep kendinle savaş.