Birileri bitsin, birilerinin ışığı sönsün, omuzları düşsün, yıllarca zirvede kalamasın istiyoruz. Öyle sürekliliği olan başarılar, en tepeye çıkıp oralarda kalmalar, geçilememeler sinirimizi bozuyor.
Diyelim uzun süredir mesleğinde bir numaraya demir atmış biri yokuş aşağı gittiği an içimiz pır pır ediyor. Hit şarkıların kahramanı bir sezon gürültü koparamasın, çok satan yazar bir kerelik eskisi kadar çok satamasın 'Sonu geldi, gördün mü?' deniyor.
Diyelim yılların en mutlu çifti ayrılınca 'Ayyy çok üzüldüm canım' girişli sahte üzülmelerin fonunda 'Ohhh herkesler mutsuzluktan kırılsın' arzusu yatıyor.

PERSONEL AYRILMIŞ
Dedim ya başkalarının başarısı, gülümsemesi, yükselişi genellikle diğerlerinin takdirini toplamıyor. Düşenler, ezilenler, ipi göğüsleyemeyenler, dibe vuranlar sürüye uyduğundan 'candır' grubuna gidiyor. Çözemiyorum, bu nasıl bir heyecandır yani.
Neyse, şehrimizin yeme-içme-eğlence dünyasının son dedikodu kurbanı da, sektörün demirbaşlarından Lucca.
Nereye gitsem gözler devrile devrile, sesler kısıla kısıla, eller kavuşturularak; 'Şekerim, Lucca bitti' girişli konuşmalar yapılıyor.
Sebep? Lucca'dan ayrılan personel olmuş.
Sebep? Başka mekanlar öne çıkmış.
Sebep? 'İşte öyle, bak gör sen'miş.
Valla arkadaşlar her gün Bebek'ten geçerken bakıyorum da bir bitiş göremiyorum.
10 yıldan fazladır en konuşulan, en beğenilen, en sevilen, en popüler mekanlardan biridir Lucca. Ne mutlu ki içinden bir sürü mekana gidecek, oraları işletecek, büyütecek elemanlar yetiştirmiştir.
İlle de bir yer başlayınca, birileri yeniliklere açılınca birileri de bitecek, sefil olacak değil mi? İki tabak yemek yiyip, bi'şeyler içip arkadaşlarınızla sohbet ettiğimiz bir mekanın bile dedikodusunu yapıp sonunu iştahla bekliyorsunuz ya!
Ne garip bünyelersiniz.
Bu hayatta Lucca'lar öyle kolay kolay bitmez, demişti dersiniz.