Üç günlük zorunlu susma dönemimdeyim sevgili okurlar ki bu başıma gelen en acayip sınavlardan biri. Konuşmamak yani.
Ben ve konuşmamak hiç tanımadığım bir ikiliyiz.
Allah'ın bildiğini kuldan saklayacak değilim; çenem düşüktür. Evde kendi kendime bile konuşurum. Benimle konuşacak konu bulamamanız imkansızdır çünkü yaratırım, gider konuyu deliğinden çıkartırım. O derece HeyecanCan biriyim yani.
Pazartesi sabahı ses tellerimdeki polipi aldırmak için ameliyat oldum.
Ameliyat çıkışı narkozdan ayılmam için beni bir odaya almışlar, gözümü açtım ki; yakışıklı bir doktor, kafada bandana bana bakıyor. Ben adamı sevgilim zannet, kaldır kollarımı, uzan adama... Adam kaçınca başla ağlamaya...
Nasıl bir üzüntü, nasıl bir keder anlatamam.
Gördüğünüz gibi narkoz etkileri herkeste başka, bendeki de böyle işte... Elin adamına uzanmalar falan.
Neyse ameliyattan sonra doktor üç günlük konuşma yasağı verdi, sonra da üç hafta gevezelik etmeyecekmişim.
Peki.
Peki de içimdeki Ayşe Teyze'yi tutamayıp ertesi sabah elde kağıt-kalem Arnavutköy pazarına attım kendimi.
Yazıyorum kağıtlara, eller kollar, garip garip tarifler; bir kilo bamya, bir kilo Ayşekadın, 10 limon...
Oradan ver elini kuaföre; güzelleşmek zorundayım yani, kendimi salasım yok.
Canım yatmak, hasta olmak, susmak istemiyor.
Kızlar da başka âlem. Misal Yasemin, sessiz sessiz ağzımı oynatarak ne desem inadına ters anlıyor. "Dizi izleyelim" diyorum. "Yer bezini n'apıcan?", "İzin mi aldın?", "Pizza mı söyleyelim?" gibi cevaplar verip beni delirtmek için her şeyi yapıyor.
İdil telefon açıp monolog yapıyor.
Evin dört bir yanı karalanmış kağıtlarla doldu. Mini, sessizliğimin şokuna girdi herhalde, iki gündür havlamadı. Böyle hallerdeyiz yani.
Esasen konuşmamak iyi gelmedi desem yalan olur. Çenen durunca zihnin de duruyor sanki. Gerçek tatil susmak olmasın sakın!