TRABZONSPOR dün böylesi büyük bir maçta öyle bir ilk yarı oynadı ki, söylenecek söz yok! Bir takım yenilebilir ama yüreğini, mücadele gücünü, kazanma azmini, coşkusunu ve takım birlikteliğini sahaya yansıttıktan sonra... Hele bu maç dünkü gibi büyük bir maçsa. Futbol hayatım boyunca sayısız büyük maç oynadım. Futboldan sonra da gazetecilik yaşamımda sayısız büyük maç yorumladım. Fakat Trabzonspor'u ilk yarıdaki gibi sahaya ne için çıktığı, ne yapmak istediği belli olmayan, mücadeleden yoksun ve kendi tarihine yakışmayan bir görüntüde seyretmedim.
Rakip, bir antrenman maçında bu kadar kolay goller atabilir miydi? Yenilen ilk gol kaleci Tolga ve baraj hatası, ikinci ve üçüncü goller ise savunmanın ikramı. Ne savunma, ne orta alan ne de hücumda vasata yaklaşan oyuncu yoktu.
İkinci yarı yapılan değişikliklerden sonra Trabzonspor biraz kıpırdanır gibi oldu. Gustavo Colman'ın oyuna ağırlığını koyduğu anlarda rakip alanda daha fazla göründüler. Bunun sonucunda da golü buldular. Eboue'nin ayağından yedikleri dördüncü gol ise Trabzonspor'un ne denli takım birlikteliğinden uzakta olduğunun en büyük göstergesi. Eboue Türkiye'ye geldiğinden bu güne kadar hiçbir maçta hücumda bu kadar etkili oynamadı. Bunun en büyük nedeni karşısında oynayan Olcan'ın top rakipteyken sadece göz markajı yapmasıydı.

BÜYÜK KALİTE FARKI VAR
Dördüncü golden sonra Galatasaray'ın yaptığı oyuncu değişiklikleri sonucunda Trabzonspor oyunda rakip alanda baskı kuran takım olmasına rağmen, penaltıdan attıkları gol dışında üretkenlikten yoksundu. Kabul etmek gerekir ki, iki takım arasında gerek oyuncu kalitesi gerekse oyun anlayışı olarak büyük farklar var. Fakat yukarıda belirttiğim gibi mücadele gücünden yoksun, bir büyük takıma yakışmayan sıradan görüntüleri sahaya yansıttığınızda bu fark daha da fazla öne çıkıyor. Bu maçta alınan farklı yenilgiden çok, oynanan futbol Trabzonspor'a hiç de yakışmadı.