Çok kolay gibi görünen ama aslında zorluk sınırının en üstlerinde gezinen bir maça çıktılar.
Şampiyonluğun son basamağından bir öncekinde, tribünlerde 50 bin "inanmış" ile birlikte yürüyorlardı. Puan farkının yeniden açılma ihtimali veya peşlerindekilerin kendilerini yakalama ihtimalinin olmaması da akılları karıştırıyordu.
Yani; şampiyonluk konsantrasyonunu sezon boyu herkese gösterdikleri hikayesinde. Bu kez doğru kelimeleri seçemiyorlardı bir türlü. Oyunun "keyif" bölümünü yaşamaktan uzaklaşıp, sadece kazanmanın çaresini üretmek için koşuyorlardı. Caner, "başka bir oyuncu" olduğunu gösteriyordu yine. Sol ayağının her dediğini yapan bir top bulup, gösterinin baş rolünü kaptı. Selçuk-Meireles ikilisi orta sahaya hükmettiler. Fakat maç bir türlü temposunu bulmuyordu. Önemli oyuncular yoktu ama Gökhan Gönül'ü arıyordu gözlerimiz hep. Bu durağanlığın cevapları arasında duruyordu usta oyuncu. Kuyt'un performansına bakınca, O'nu da oynatanın Gökhan olduğu ortaya çıktı.
Salih'in atakları yönetmesini çokça denediler. Ama genç oyuncunun pas atacağı üçlü, bu maçın sorumluluğunu alacak halde değildi. Moussa Sow'u son dakikaya kadar göremedik. Webo stoperler ile boğuşmakta kaldı, Kuyt kendini pasa gösteremedi.
Duran toptan beraberlik golü geldi, kornerden de öne geçme sayısı ve üçüncü gol. Bir türlü aksiyon içinden pozisyon üretemediler. Risk almaktan çekindiler, galibiyeti yeterli gördüler, çok eksikleri vardı, bu baskı ile oynamak kolay değildi. Bir sürü neden söyleyebiliriz bu durum için. Ama gerçek olan bir şey var ki, böyle gövdeli bir sezonda, silindir gibi yürüyen bir takımın, 19. şampiyonluğuna böyle istekli ve hak ederek yürüdüğünü kimse görmedi.
Vazgeçmeyen bir oyuncu grubu, işini şansa bırakmayan bir teknik direktör ve alın terinin de, göz yaşının da hakkını veren müthiş bir taraftar.
Bu ayrıcalık da Fenerbahçeliler'in olsun...
Böyle bir sezonda, silindir gibi yürüyen bir takımın, 19. şampiyonluğuna hak ederek yürüdüğünü kimse görmedi