|
 |
 |
 |
 |
|
'30 yaşıma dek açlık sınırında yaşadım'
-Benim param, bana ölene kadar yeter herhalde. Çok büyük harcamalarım yok ki. İki evim iki arabam var. Para benim manevra kabiliyetimi artırır. Paran olmasa da olur. Bir şekilde albüm yaparsın, klip çekmesen de olur. Radyodan duyulsa ne olur duyulmasa ne olur? Sen o şarkıya inanıyorsan tamamdır. İnsanların yaşam standartlarını yükseltmek için bu kadar kendileriyle yabancılaşmalarına gerek yok.
-Ben çok parasız kaldım 30 yaşıma kadar. Ne olacak üzüldüm mü? Neredeyse açlık sınırındaydım. Onurlu olduğum için gidip de birilerinden para isteyecek halim yok. Benim bir tek annem var. Ben onun geçimin çalışmasam bile sağlarım.
-Benim çalışanlarıma verdiğim bir söz yok. "Gelin ben size hayatınızın sonuna kadar iş sağlayacağım, bakacağım" demedim. Benim işim olursa onları para karşılığı çalıştırırım. Baktım ki, o hayat standardını sunamıyorum, derim ki, Buraya kadar..."
-Aileme bağlı birisiyim. Onları çok seviyorum. Babam zaten ben çok küçükken ölmüş. Öyle pek şımarık bir çocuk değildim. Ama çok da klasik bir aile ortamı yaşamadım.
-Yalnızlığı ve işimi yaptıktan sonra kendimle kalmayı seviyorum. Bir tane çocuğum olsun istiyorum. Yıllardır istiyorum, kendimi bildim bileli... Nedeni, belki kendimden daha çok seveceğim bir varlığa sahip olmaktır.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
