Türk'ün kimyası

Anlaşılan o ki, geriden bıraktığımız yakın tarih içinde kimyası bozulan tek insan ünlü işadamı Korkmaz Yiğit değilmiş. Hani hatırlayacaksınız, Türkbank ihalesi skandalı patlayınca Çakıcı ile telefon görüşmeleri kamuoyuna yansımıştı da, Korkmaz Bey, "Bu adamla her konuşmamda kimyam bozuluyor" şeklinde bir veciz söz sarfetmişti.
Bu söz, Türkiye'de öyle bir tuttu ki, asliye hukukta soluğu alan köylü kadınlar bile hakime "kaynanam kimyamı bozuyor" demeye başladılar. Kimyadan boşananların sayısı ötekileri katlamaya başladı. Meğerse, bu kimya bozukluğu almış başını yürümüş.
Pazartesi günü Türkiye'de geleneksel Dünya Ruh Sağlığı Haftası başladı.
Uzman hekimler bir araya toplanıp, birbirlerine, bizim ne kadar akıllı ve sağlıklı olduğumuzu değil, ne kadar kontak olduğumuzu anlatmaya başladılar.
Halkımızın bu tespitleri hiçbir zaman dinleyememiş olması gerçi büyük kayıptır ama zaten bu işler öyle kolay kolay anlatarak düzelecek işlerden de değil. Tıkma akıl kar etseydi zaten kimse oynatmazdı!
Bakınız, Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları başhekimi Prof. Dr. Musa Tosun neler söylemiş:
"Ülkemizde ruhsal bozukluk ve hastalık oranı yüzde 24.1'dir. Yüzde 11.6 oran ile de depresyon en fazla görülen ruh hastalığıdır."
Musa Hoca bir cümle daha ekliyor :
Ruh sağlığı bozuk kişiler toplum içinde tehlike oluşturuyor.
İnanılmaz gerçekler bunlar. Fakat Allah'tan bir gerçeğin daha altını çiziyor aynı uzmanlar:
İstatistiklere göre, ruh sağlığı bozuk olanların büyük çoğunluğu bu hastalıktan habersiz. Özellikle depresyondakiler içinde bulundukları durumu farketmiyorlar.
Umarım bu ürkütücü rakamları hocalar, hasta sayısını nüfusa bölerek çıkartmadılar. Aksi halde, çocuk nüfusu çıkartınca ruh hastası oranı daha da fazlalaşırdı.
Her ne ise, yüzde 24.1 oranı da dehşet verici... Bu rakamı okuyunca, dönüp, birkaç gün önce bindiğim otobüsü düşündüm.
Şirinevler'den bir sabah vakti otobüse binmiştim. Mecidiyeköy'e gelecektim. Körüklü otobüs ağzına kadar doldu. Yolculuk yarım saat kadar sürdü. Herkes üstüsteydi. Fakat otobüste çıt çıkmıyordu. Tam bir sessizlik...
Bu sessizlik hayra alamet görünmüyordu ama hiçbir olay da çıkmadı. Muhteşem bir olgunluk içinde halkımız Mecidiyeköy'e kadar geldi. İnsanlar usul usul indiler ve çeşitli yönlere dağıldılar. Dönüşte tablo yine aynıydı.
Şimdi merak ettiğim nokta şu:
Eğer bir milletin yüzde 24'ü ruh hastası ise, böyle bir otobüs yolculuğunu kazasız belasız tamamlamak pek mümkün görünmüyor. Peki olay çıkmadıysa sebebi nedir?
Sanırım halkımız, karşı karşıya kaldığı ekonomik ve sosyal koşulları, işsizlik tehlikesini, sosyal güvensizliği, ikide bir patlak veren ekonomik krizleri falan çok iyi anladı ve sorunla başa çıkabilmek için sinirleri alınmış gibi davranmaya başladı.
Acıyla olgunlaştı. Felsefeyi çözdü. Buna işte yoksullaşırken filozoflaşmak diyorlar ya.
Ama hocalar da haklı olabilirler. Hasta olanlar, hasta olduklarını bilmiyorlar (mı) yoksa?