Yavaş gerçek!

"Haber" yavaş yavaş ortaya çıkıyor. Önce, "muhalif, alternatif, küçük"... artık ne derseniz deyin, o gazetelerde yer aldı.
Bir gün Sabah manşet yaptı.
Dün de Cumhuriyet'in manşetinde, Meclis İnsan Hakları Komisyonu Raporu olarak yer buldu.
11 yıl olmuştu. 11 köylü kaybolmuştu. Diyarbakır Kulp'da 11 yıl sonra bir toplu mezar bulunmuştu.
Önce yakınları "bunlar onlar" demişti.
Şimdi Komisyon diyor ki, "Evet, onlar."
Ayrıca şunları söylüyor: 1993'te gözaltına alındılar. Olay, Bolu'dan gelen General Ertürk komutasındaki komandoların operasyonu sırasında oldu.
Gözaltında kayboldular. Bu kişilerin PKK terör örgütü ile herhangi bir ilgilerinin olduğu tespit edilemedi. Böyle bir kayıt yok, öyle bir iddia bile yok.
Kaybolanların çoğu yaşlı, evli, çok çocuk sahibi. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, yakınlarına tazminat ödenmesine karar vermişse de, cezai yönden takibat açılması, bu tür faili meçhullerin bir daha cereyan etmemesi açısından önem taşır.
Kanaatimiz, bulunan kemiklerin kaybolan 11 kişiye ait olduğu yönündedir. Yine de, Adli Tıp incelemesinde onlara ait olmadığı ortaya çıksa bile durum değişmez; çünkü, bu kişiler gözaltına alındıktan sonra kaybolmuştur.
Böyle işte! 11 kişi, 11 kayıp, 11 yıl. Tamam, "terörle mücadele koşulları"nı unutmayın; ama şunu düşünebilirsiniz: "Terörle mücadele" biçimi, sıradan insanlarda acı ve öfke üreten kör şiddete dönüştüğünde, ne yapmalı? Bir de, orada, babasını, kocasını, oğlunu, kardeşini, amcasını, dayısını, eniştesini, damadını, yeğenini, komşusunu "kayıp" eden siz olsaydınız, siz ve çevrenizdeki kaç kişi hangi duyguları taşırdı? Yolsuzluk olayları konusundaki hassasiyetiyle dikkat çeken Sayın Genelkurmay Başkanı Orgeneral Özkök, lütfen, 11 yıl önceki gerçeğin peşine düşülmesinde de ilgisini esirgemesin!