 |  |
 |
|
Sevmek.. Gerçekten sevmek..
 Ortaköy'de oturuyoruz, bir arkadaşımla.. "Anlayamıyorum, Hıncal" dedi.. "Anlayamıyorum, beni gerçekten sevip sevmediğini.."
Yüzüne baktım.. Anlattı..
"Bir arada iken öyle iyiyiz ki.. Öyle yakın, öyle candan, öyle sevgi dolu ki bana karşı.. Sokuluşu, dokunuşu, bakışı.. Hani vücut dili diye bir şey varsa, bu kız her hali ile beni sevdiğini haykırıyor adeta.. Zaten, diliyle de söylüyor, sık sık, çok sevdiğini.." "Sorun ne öyleyse" der gibi baktım, bir daha gözlerinin ta içine..
"Sorun var mı, onu da bilmiyorum ya.. İçimde bir ses, bu işte bir eksiklik olduğunu söylüyor bana hep.. Geçen gün birden ne fark ettim bilir misin?"
Sustu bir an.. Söyleyip söylememekte tereddüt etti.. Ama söyledi sonunda..
"Geçen gün düşünürken, birden farkına vardım ki, buluşmak için bütün teşebbüsler benden geliyor. Ben arayıp bir yere davet etmesem, günlerce birbirimizi görmüyoruz. Beni görmek, benimle buluşmak için ondan hiç çaba yok.."
Söylemekte tereddüt ettiği şey, işin en can alıcı noktasıydı, oysa..
"Seviyor mu, sevmiyor mu" diye papatya falı bakmayı bir yana bırakırsanız, sorunun çözümünü en gerçekçi verecek formüldü bu..
Sevginin bir tek amacı vardır. Birlikte olmak.. Birlikte gidilen yerler, birlikte yapılan şeylerin hepsi açıktır.. Gerçek sevginin en sağlıklı, en doğru ölçeğidir bu..
Bir arada olmak isteği..
Nerede, nasıl olduğu, hiç önemli olmaksızın..
Dostuma, yıllar önce aniden biten bir ilişkimi anlattım..
Sinemaya gidelim, demiştim, üniversite yıllarımda büyük aşkıma.. O da beni seviyordu ya.. Yani ikimiz de öyle sanıyorduk.. Filmi sordu.. Söyledim.. Beğenmedi.. Benimle buluşmaktan vazgeçti, filmi beğenmediği için.. O zaman anladım ki, sevdiği şey ben değilim.. Benim ona sunduklarım..
Benimle buluşmasını istiyorsam, onun hoşuna gidecek bir şey bulmak zorundaydım, her defasında.. Ben amaç değil, araçtım. Amaç, benim sunduklarımdı.
Hayır, bunun adı sevgi değildi.. Benim için zor bir karardı ama, verdim ve bitirdim..
"Her şey çok iyi gidiyordu, ne yaptım da onu kırdım, suçum ne bir bilsem" demiş, ortak dostlarımıza.. Anlatmadım bile.. Anlatsam da anlayamazdı, biliyordum.. Kaç yıl geçti aradan.. İddia ederim, hâlâ anlamış değildir, niye bittiğini..
Aslında "Bitti" yanlış bir deyiş.. Hiç başlamamışki meğer.. Öyle sanmışız..
Gerçek sevginin tek ölçeğidir bu, bir arada olma isteği.. Seven, gerçekten, yürekten seven, bir arada olabilmek için mucizeler yaratır. Bütün öncelikleri sevgilisine tanır..
Sizi gerçekten seviyor mu?
Ya da, siz onu gerçekten seviyor musunuz?
Kendi duygularınızdan emin değilsiniz, ya da onun duygularından şüphedesiniz..
Dikkatle bakın.. Dikkatle izleyin.. Dikkatle gözleyin..
Onunla buluşmak, onunla bir arada olmak için neler yaptığınıza, yapabildiğinize bakın.. Onun sizinle bir arada olmak için gösterdiği çabaları değerlendirin.
Falcılara, medyumlara gitmeye gerek kalmaz.
Dostuma "Üzgünüm ama.." dedim.. "Bu kız seni sevmiyor.. Birlikteykenki haline bakılırsa, hoşlandığı kesin. Ama birlikte olmak için hiç çaba harcamayışı, senin istediğin anlamda sevmediğini de ortaya koyuyor.. Ancak moralin bozulmasın.. Hoşlanmakla, sevmek arasında, kalın duvarlar değil, ince bir çizgi var.. Bu çizgiyi aşabilmek için biraz sabırlı olman gerekebilir.. Fazla umutlanma, ama umutsuzluğa da kapılma.."
"Teşekkür ederim, Güzin Abla" dedi.
(25 Ağustos 1995'te yayınlandı)
|
