İbo'dan rövanşımı aldım ben!

Şimdi pahalı birtakım efektler eşliğinde, geçmişe; geçen yıl bu zamanlara dönüyoruz. Büyük bir heyecan içinde İbrahim Tatlıses'in Açıkhava Tiyatrosu'ndaki ilk senfonik konserinde, kulisteyim. Tüm idealim, sevgili İbomuz ile bir kare fotoğraf çektirebilmek. Öylesine ezik bir şekilde duruyorum ki kuliste, anlatamam. Boynum bir yana bükük, sürekli Tatlıses'in cefakâr menajeri Eyüp Bey ile göz kontağı kurup üzerinde psikolojik baskı yaratmaya çalışıyorum. Oysa garibim Eyüp Bey'in üzerinde öyle çok psikolojik baskı kuran var ki, o da kiminle uğraşacağını şaşırmış durumda. Ardından İbo'nun korumaları beni bir yaprak gibi savurarak bu macerayı sonlandırıyorlar. Benim için gecenin tek olayı da bu olmamıştı. Protokolde son anda bana hazırlanan yere geçmeye çalışırken de sandalyemi az daha Vestel'in sahibi Ahmet Nazif Zorlu'nun kafasına indiriyordum. Bu sefer de Zorlu'nun korumaları bir suikast girişiminde bulunduğumu sanıp alarma geçmişlerdi. Ama konser mükemmeldi, İbrahim Tatlıses çok başarılıydı. Konser sonrası, kulisteki maceramı okuyan Tatlıses beni arayıp; "Fotoğraflar size feda olsun, isterseniz fotoroman çektiririz Rahşan Hanım" demişti.

BOYNU BÜKÜK BİR YETİMİM
Geçen hafta ise kulise kendimden daha bir emin girdim. Fotoroman beklentisi içinde değildim. Ama birkaç kare güzel fotoğraf, Tatlıses ile iki kelam... Ancak yine durumlar biraz sakat. Senfoni Orkestrası ile birlikte konser verecek olmanın heyecanından mıdır, bilinmez İmparator biraz gergin! Ben yine içimden 'Boynu Bükükler, Garip Yetimler' şarkısını söyleyerek boynumu bükmüş Eyüp Bey ile göz kontağı içindeyim. Ama belli ki efendi efendi bir kenarda oturarak geçen senenin rövanşını alamayacağım. Hemen bir aksiyon planı yapıp, sınır ötesi harekata başlamak lazım. Ben böyle birtakım sinsi planlar içindeyken kulis hareketlendi. Ve beyaz pantolon üzerine pembe ceketi ile Tatlıses çıkıverdi ortaya. Hemen atladım: "İbrahim Bey, bir kare fotoğraf çektirebilir miyiz?" Cevap kısa ve net: "Şimdi olmaz!" Ama bunu gözlerinden alevler fışkırarak söyledi. Benim kafamda bu sahnenin fon müziği olarak şu şarkı çalmaya başladı: "Saçlarını yol getir le le..." Ama ben bir kere arsızlığı ele almışım: "İbrahim Bey, geçen yıl fotoğraf çektiremedik, bari bu yıl rövanşı alayım!"

NERESİ SENFONİK BUNUN?
Tatlıses afalladı; büyük bir ihtimalle içinden bildiği tüm güzel, saygı ve sevgi dolu duaları sıralayarak benimle iki kare fotoğraf çektirdi. Görev tamamlanmıştı. Artık gönül rahatlığı içinde ilkini geçen yıl izlediğimiz konser yeniden izlenilebilirdi. Tatlıses'in sahne performansına söyleyecek hiçbir şey yok. Hele klasikleri sayılan şarkıların sözlerinin nasıl yazıldığı, duyguların bu kadar güzel anlatıldığı nasıl hâlâ bir muamma. Ancak konser, bence tam olarak senfonik değildi. İnsan böyle bir deneyimde Batı sazları ile Doğu sazlarını karşılıklı görünce daha 'sentez' bir şey bekliyor. Sahnedeki obuaların, saksafonların daha çok duyulmasını veya hiç değilse, belli şarkıların senfonik tarzda yorumlarını dinlemek istiyor. Tam olarak ne anlattığımı anlamanız için Jimmy Page ve Robert Plant'ın 'No Quarter' albümündeki 'Kashmir' yorumunu dinlemenizi öneririm. Led Zeppelin grubunun en keyifli şarkılarından biri olan 'Kashmir'i, Londra Metropolitan Orkestrası ve Mısırlı müzisyenlerden oluşan, Tatlıses'in orkestrasını anımsatan bir grupla yorumlamışlardı. Bu arada bugün bir başka senfonik konser daha izleyeceğim. Şebnem Ferah, Açıkhava Tiyatrosu'nda Senfoni Orkestrası ile bakalım neler yapacak? Hadi Şebo, bizleri kendimizden geçir!