"Geleceğim bekle dedi/ ben beklemedim o da gelmedi/ ölüm gibi bir şeydi/ ama kimse ölmedi" derken Attila İlhan bunu kastetmiş olmalı. Beklemeyi bıraksan bile kırgınlığın kalıyor içinde, bırakıldığın zaman; 90 yaşına bile gelsen geçmiyor acısı. Her bayram başka bir sızı... Çat kapı gidiyoruz sabahın erken saatlerinde Darülaceze'ye. Elimizde bir kutu çikolata, yüreğimizde başkalarına mutluluk verecek olmanın huzuru... Kapıda karşılanıyoruz yakınlarını bekleyenler tarafından. Kimi yeğenini bekliyor, kimi de kızını... Neşeli bir grup var kantinde. Kurum sakinlerinin en popüleri ve en 'yakışıklısı' Çakır Osman... İltifat üstüne iltifat yağdırıyor kadınlara... Bu bayramın ilk çikolatalarını bizim dağıttığımızı söyleyen Çakır Osman bir kaç hafta önce şarkıcı Gülşen'le fotoğraf çektirmiş katalog için. O nedenle birazcık 'havalı.' Şapkasını çıkarıyor göz rengi ortaya çıksın diye; ismini de çakır gözlerinden almış zaten... "Beyaz Melek filminde oynadım. Mahsun bana Çakır Abi der. Nejat Uygur'un bir filminde de rolüm vardı. Kızım ve damadım Aydın'da yaşıyor. Üç-beş ayda bir geliyorlar. O kadarı yetiyor" diyor. Bayramda Darülcaze'de olmanın ağırlığı çöküyor üzerimize. Yıllardır dostmuşuz gibi karşılıyor bizi herkes.
'SON BİR KEZ GÖRSEM'
Bir tarafta el emeği göz nuru takılarını satmaya hazırlanıyor Hikmet Amca ve Yeşim. Yeşim anlatıyor: "Psikolojim çok bozuktu buraya geldiğimde. Hikmet terapi gibi geldi bana. Onunla takı yapıyoruz." Hikmet Amca iki ayağını trafik kazasında kaybetmiş. Çocukları yurtdışında yaşıyor. Haber bile vermemiş onlara Darülaceze'ye geldiğini. "Haberleri olsa da gelmezler zaten" diye sitem ediyor. Nursel Keleş mahzun oturuyor bir köşede, gözyaşlarını gizlemeye çalışarak. Foto muhabirimiz Emin Özmen teselli etmeye çalışıyor Nursel'i. Ağlayarak anlatıyor Nursel: "Kızım 3 yaşındayken ayrıldık eşimle. O günden bu yana görmedim yavrumu. İki böbreğimden ameliyat olacağım yakında. Ölümlü dünya. Tek isteğim ameliyattan önce kızımı son bir kez görmek." Gülnihal çalışanlardan birinin kızı. Ankara'da okuyor ve neredeyse buradaki herkesi tek tek tanıyor. Gülnihal'in teselli etmeye çalıştığı kişi Gülsüm Teyze. Kimsesi gelmiyormuş uzun zamandır. Gerçek acısını saklamaya çalışırken, ağlayarak anlatıyor Gülsüm Teyze: "Kokuyorsun dedi bana sabah oda arkadaşım. Kokuyor muyum ben?.."
'SİZ GELDİNİZ YA YETER'
Karadenizli İbrahim Kalyoncu bir köşede oturuyor, iki kankasıyla muzip muzip gülümseyerek. "Gelen giden var mı?" diye soruyoruz. "Bizi kim arasın. Siz geldiniz ya yeter. Gelsin de kim gelirse gelsin" diyor İbrahim Amca. Ayşe Yücel ressam. 18 yaşında başlamış resime. Resim sattıkça boya alıyor. Ailesi tarafından sokağa atılınca Darülaceze'de büyümüş. Kimsesiz olmak daha kolay Darülaceze'de... Onlar, "Nasılsa gelecek kimsemiz yok" diyerek gülüşüyor bahçede oturup. Bayramın tadını doyasıya çıkaranlar da onlar oluyor... Kilisesi, camisi, sinegogu, fırını, ayakkabı, dokuma, resim atölyeleriyle mutlu bir kasaba gibi Darüleceze. Tek eksiği insan. Kim olursa olsun kimsesizleri ziyarete gelecek insan...
