Seksenli yılların sonuna denk geliyor Ankara'ya gelmemiz.
Kısa süre sonraydı koruyucu bir kaç yüz ifadesiyle karşılaşmamız.
Öyle güven verirler adama.
En zor anlarda hatırlarsın "Onlar" dayandı sende dayan dersin kendine.
Neredeyse ben hariç herkese somut iyilikleri oldu.
Bu haliyle en çokta bana iyiliği olmuş demek ki.
Sürekli hürmetle ve sevgiyle andım böylece.
Kelimeleri duygularının akıntısına girmeden yazmazdı. İmanından vize almadan konuşmazdı.
Nezaket ve sessizliğin yürüyen haliydi.
Bu ağabeyin kıymetli oğlu Ahmet Salih tam dört ay önce vefat etti.
Türkiye'nin ilk ellisinde bir başarı öyküsü. Ve insan olma donanımlı 23 yaşında.
Dirilme yaşı 33 ü bile beklemeden gitti Rab'ına.
Çok başarılı ve insan güzeli evladı meğer dünyadan fazlasına hazırmış.
Ötelere ait imtihana layıkmış bu genç yaşta.
Evet, dört aydır gidemedim ağabeyin yanına. Aldığım haberler hep geciktirdi.
Çok dertli imiş doğal olarak. Her gelen yeniden dağlıyormuş yüreğini.
Bir yordam bulamamak üzerine çaresiz kaldım. Oysa iyi gelirdim bir yol bulsam.
Bugün nasipmiş karşılaşma ve Mevla'm kendi yordamını kurmuş bize.
Cuma namazı için gittiğim Aslanhane Camii'nin dışında ezanla birlikte karşılaştık.
"Vurgun yedim ve yanıma gelmedin." dedi bana.
Abi hep yanında hissettim ve dua ettim. Yol bulamadım dedim.
"Ben gitmesem Ahmet belki var olmaya devam edecekti" diyemedim.
Yan yana namaz kıldık. Onlarca gözyaşı Ahmet Salihlerle doldurdu mescidi. Omuz omuza huşu ile kıldık namazı.
Ahmet Salih oldum ayakkabısını aldım ve sonra çıkışta giysin diye koydum önüne.
Ve sarıldım Ahmet Salih'i gördüm gözlerinde.
Ağabey bilse dedim. Evlat şimdi esas seninle.
Takdire iman eden ağabey gözyaşlarıyla bunu perçinliyor adeta.
Lakin evlatlarını beklemeyi seven babalardır. Gamı ondandır.
Geriye kalan Salih evlattır bilirdikte. Önden gideni de Salih'le öğrendik az da olsa.
Yaradan emanetini özledi deriz.
O'ndan fazla kim özleyebilir?
Sabırlar dilerim Mustafa Abi.
