Trabzon'da fıkra tadında bir kamyonet hikâyesi... Geyikli beldesinde oturan Muhammet Gören, kamyonet alabilmek için 1974'te İstanbul'da bir firmanın kampanyasına katıldı. Bir yıl sonra aldığı kamyoneti deniz yoluyla Trabzon'a getirdi. Gören'in ehliyeti olmadığı için kamyoneti başkası kullanıyordu. Plaka almak için kamyonetle Trabzon'a gittiği sırada araca plakasız diye ceza yazılınca öfkelenen Gören, plakayı almadan köyüne geri döndü. Gören'in 3 oğlu, kamyonetle köylerde sebze-meyve satışı yapmaya başladı. Bu sırada aracı kimin kullanacağına yönelik kardeşler arasında sürekli kavgalar yaşanmasına bir de oğulların kumar masasında yakalanması eklendi. Çok öfkelenen baba Gören, bahçeye 14 metrekarelik garaj yaptırdı. Kamyoneti 1975'te garaja kilitledi, bir daha da kapısını açtırmadı. Çocuklarının ısrarı, köylülerin araya girmesine rağmen ikna olmayan baba, "Ben öldükten sonra ne yaparsanız yapın" dedi.
'KAMYONET ARTIK ÖLÜ'
Muhammet Gören, 2 yıl önce 80 yaşında vefat etti. Oğulları Osman, Halil ve Bayram ile kızları Hanım Gören hapis kamyonet konusunda anlaştı. Onlar da kamyonetin garajda kilitli kalmasına karar verdi. Gören kardeşler, kamyoneti doğal afet ve çalınma riskine karşı da sigortalattı. Osman Gören, "Şimdi çıkarsak ne olacak ki" derken, Halil Gören ise "Annem yükleri sırtında taşıyordu. Annemin serzenişlerine babam 'kamyonet yok artık, o ölü' karşılığını veriyordu. Kamyoneti çıkarmaya gönlümüz razı değil" diye konuştu.
