Üretimi hiç olmayan ya da çok az olan mallara geçen yıl içinde 104 milyar $ ödedik. Ham kauçuk, palm yağı, kakao, kahve, petrol ürünleri, alüminyum ve amonyak gibi maddelerin toplam içindeki payı %44.
Üretimi,talebi tam olarak karşılamayan mallara ise 98 milyar $ harcamışız. Yassı demirçelik, kömür, ilaç, kâğıt, organik ve inorganik kimyasal ürünler, sentetik lifler ve pamuk, faturamızın %41,5'ini oluşturmuş.
Ancak üçüncü bir grup var ki; üzerinde düşünmeye değer... Yeteri kadar üretilebildiği halde ithal edilen bu mallara 34 milyar $ gitmiş ve toplam fatura içindeki payı %14.5 düzeyinde. Ne mi bunlar? Tekstil-hazır giyim, ayakkabı, çanta, otomobil, mobilya, seramik, beyaz eşya...
Misal mukayeseli üstünlüğe sahip olduğumuz ayakkabıya 806, takım elbiseye740, kazak, süvetere 277, halıya 177, çamaşır makinesine 147, tişörte 127, cam bardağa 76, gömleğe 193, deri bavul, kemer ve giyim eşyasına da 466 milyon $ ödemişiz.
Küreselleşmenin ülke vitrinlerini benzeştirdiği bir dünyada "yerli malı" savunuculuğu değil söylediğim... Dikkati çekmek istediğim alan cari açığı besleyen kaynaklardan birine, marka açığımızdır. Marka değeri oluşturman halinde, dünyanın en iyisini üreten dahi gelip senden alıyor.
İhraç ettiğin her 4 beyaz eşyaya karşılık 1 adet ithal ediyorsan, markanı henüz küreselleştiremedin demektir. Bu oranlar kahverengi eşya ve mobilyada üçte 1, halı ve kilimde ise onda 1 düzeyinde... Netice şu: İthalat faturasında %85.5'lik kesim "hiç olmayan veya yetmediğimiz" alanlarda ancak; %14.5'lik bölüm, marka açığının finansmanına gidiyor.
2023'ü "500 milyar $ ihracat" üzerinden okuma ezberine takılıp kalanların gözden kaçırmamaları gereken, tam da budur: Marka olamazsan, açığını ciro ile kapatamazsın...