Alışmak zor değil, kolay aslında.
Yalnızken öyle yalnızız ki hiç iki kişi olmamışız gibi.
Sevgilimiz varken öyle tamamız ki hiç yalnız kalmamış gibi.
Yeni taşındığımız evde sanki yıllardır oturuyorduk. O eski mahalleye hiç uğramamışız gibi.
Biraz acıtabilir ama eski aşklarımız da hiç yaşanmamış gibi.
Sahi neydi bizi ona çeken? Onca zaman hiç paylaşılmamış gibi. Aynı yatakta uyumamış gibi.
Kışken hiç yaz olmamış gibi. Yazken kış gelmeyecek gibi.
Çalışmayınca hiç işe gitmemiş gibi. İşteyken hiç tembellik yapmamış gibi.
Sigarayı bırakınca sanki daha önce günde iki paket içen sen değilmişsin gibi. Paran varken hiç parasızlık çekmemişsin gibi.
Baksanıza halimize Twitter'la, Instagram'la doğmuşuz gibi.
Onsuz yapamayacağını sandığın her kimse yabancı şimdi, yolda gördün selam verdin gitti, sanki hiç en yakının olmamış gibi.
Uyudukça uyuyasın gelmesi gibi.
Uykuya küstün ya, hiç uyumuyormuşsun gibi.
Öyleyiz yani. Alışıyoruz her şeye, herkese, her yere.
'Asla' asla değil hani.
İnsan tak diyo başka kafaya geçebiliyor yani. Şarkı diyordu ya ¨Alışmak sevmekten daha zor geliyor¨ diye. Yalan sanki.
Sevmek alışmaktan daha zor besbelli.
Kandırmayalım kendimizi. Kışa da yaza da tekliğe de çokluğa da varlığa da yokluğa da göz açıp kapayıncaya kadar alışabiliyoruz.
Bu bir nankörlük, bencillik değil.
Ancak böyle devam edebiliyoruz, yaşıyoruz, yuvarlanıp gidiyoruz. Dün bir yaz sabahına uyanınca böyle düşündüm.
İnsanız yani.