Öyle Bir Geçer Zaman ki ile çocukluğuma yolculuğum sürüyor.
Evet ya, ne çabuk da unutmuşuz? Laklak diye bir oyuncak vardı. İpin ucuna bağlanmış iki top... Birbirine çarpıp ses çıkarıyor. Hızlı sallayıp da topları birbirine denkleştiremediniz mi, doğru hastaneye... Kırıyordu incecik bilekleri çat diye... Şimdinin bilgisayar çağı çocuklarına verin bakalım laklak'ı, kaç dakika ilgilenecekler?
Kaynana zırıltısı vardı mesela... Bir değneğin ucuna bağlanmış mafsallı karton kutu, içinde ses çıkaran bilyeler... Çevirdiğinizde zırıl zırıl bir ses... Sonra bir de çıtçıt vardı. Tenekeden bir oyuncakcık. Ucuna basınca "klik klik" diye ses çıkartan bir teneke parçası... Sadece "klik klik" yapıyordu, o kadar... Bizi saatlerce oyalardı o ses... Biraz aptal mıydık, yoksa küçük şeylerden büyük mutluluklar çıkarmasını mı biliyorduk acaba?
Çivili tahtada para maçı... Saatler boyu, işaret parmağımızın tırnağına kan oturana kadar oynardık. Şimdiki çocuklar Play Station'da Messi'ye röveşatayla gol attırıyorlar da yine tatmin olmuyorlar.
Bizim zamanımızda çocuk olmak da kolaymış. Allah şimdinin tatminsiz, mutsuz, ayran gönüllü çocuklarına ve onları memnun etmek için dört takla atan ebeveynlerine sabır versin...
