Son yılların en önemli kucaklaşmasıydı. Öyle derin, öyle anlamlı, öyle gönüldendi ki... Galatasaraylı futbolcu Yasin, attığı golden sonra tribünlere ya da yedek kulübesine değil, kenarda görevli çevik kuvvet polislerine koştu. Onlara öyle içten, öyle yürekten sarıldı ki, o anda hepimiz Yasin olduk. O genç polislerin kokusunu ciğerlerimize doldurduk, alınlarını dudaklarımıza değdirdik.
Kim bilir belki de bir gece önce Beşiktaş'ta onlar da görevliydi. Şans eseri hayatta kalmış, arkadaşları yanı başlarında can vermişti. Belki de ölümden 200 metre farkla sıyrılmışlardı. Öyle olmasaydı, belki de anaları şimdi mesai arkadaşlarına değil, onlara, kendi evlatlarına ağlıyor olacaklardı.
O gün Vatan Caddesi'ndeki Emniyet Müdürlüğü'nde, memleketlerinde, kahraman şehitlerin mezarları başında onlar için Yasin'ler okunuyordu. O akşam, milletçe hislerimize tercüman olan o güzel yürekli futbolcunun isminin Yasin olması, sadece tesadüfle açıklanabilir mi sizce?
Daha çok yazacaktım ama olmuyor... Affedin...
