İnsanın "Türküm" demeye neredeyse çekinir hale geldiği tuhaf günler yaşıyoruz. Şehitlere ağlamanın bile şovenizm sayılıp aşağılandığı bir garip iklime doğru sürüklenir gibiyiz. Heyhaaat!.. Eli silahlı bölücülerin alçakça eylemlerinin adı 'halkların hakkı için savaşmak' oluyor da, bu ülkenin meşru silahlı kuvvetlerinin vatanı korumak için verdikleri mücadele, nasıl oluyor da 'barışı sabote etme girişimi' olarak değerlendiriliyor?
Tabii ki bu ülkede kan dökülmesinden yana değilim. Tabii ki gencecik vatan evlatlarının kökü ve amacı belli güçlerin ayak oyunlarına kurban verilmesine göz yumacak değilim. Ama ben bir vatanseverim.
Vatanımı her şeyden daha çok severim. Ordumu da, milletimi de... Şehit anasının yüreğine düşen acıyı da paylaşmak isterim, oğlunu dağdaki teröriste kaptıran Kürt anasının ağıdına da kulak veririm. En çok da empati yapmak için çaba harcarım. Sakarya Fırat dizisini de işte bunun için izlerim... Her ne kadar bu diziyi izlemenin bile artık 'eleştirilme bahanesi' olduğunu bilsem de, izlerim... Çünkü Osman Sınav'ı tanırım. Söyleyecek sözü varsa söyler, çekinmez. Anlatacak derdi varsa, dinletir. O da bir vatanseverdir. Zaman zaman eleştirilse de, milliyetçiliği aşırı bulunup yerden yere vurulsa da...
Ben Sakarya Fırat'ı izlerim. İzlerim ki, bir gece önce şakalaştığı karşı ranzadaki silah arkadaşını çatışmada kurban veren onbaşının, bir gece sonra o boş ranzaya bakıp neler hissettiğini anlayabileyim. İzlerim ki, yıllarca kaderine terk edilen, yalnızlaştırılan, 'öteki' haline getirilen Kürt gencinin çaresizliğinin nasıl 'tetikçiliğe' dönüştürüldüğünü göreyim. İzlerim ki, haber bültenlerinde yalnızca bir 'sayı'dan ibaret görülen şehitlerin de insan olduğunu, ana baba evladı olduğunu, 'can' olduğunu iyice belleyeyim... İzlerim ki, 'etkisiz hale getirilen' cahil gencin de arkasından ağlayanlar olduğunu hatırlayayım...
Tek suçum, günahım, Sakarya Fırat'ı izlemek olsun yeter ki... Ben izlerim...
