Cambridge ve Exeter üniversitelerinin öncülüğünde yapılan büyük bir analiz, 130 milyondan fazla kişiyi kapsayan verileri inceleyerek, bazı yaygın ilaçların demans riskini artırabileceğini, bazılarının ise bu riski azaltabileceğini ortaya koydu. Peki bu ilaçlar hangileri? İşte detaylar…
Antipsikotikler, bazı tansiyon ilaçları, diyabet ilaçları, antidepresanlar ve vitamin takviyelerinin, demans teşhisi alma riskini artırabileceği belirtildi. Özellikle sertralin ve essitalopram gibi antidepresanlar, %125'e kadar artan bir riskle ilişkilendirildi.
Ancak uzmanlar, bu durumun ilaçların kendisinden ziyade "ters nedensellik" denilen bir etkiyle bağlantılı olabileceğini ifade etti. Bu kavrama göre, demansın kendisi depresyon gibi ek hastalıklara yol açarak ilaç kullanımını artırabilir.
KORUYUCU ETKİ GÖSTEREN İLAÇLAR VE AŞILAR
Bazı aşılar, antimikrobiyal tedaviler ve anti-enflamatuar ilaçların ise demans riskini %44 oranında azaltabileceği bulundu.
Hepatit A, tifüs, difteri aşılarının yanı sıra BCG aşısının da Alzheimer hastalığına karşı koruyucu olabileceği öne sürüldü. Araştırmacılar, bu bulguların umut verici olduğunu ve daha fazla araştırma yapılması gerektiğini vurguladı.
YENİ VE HIZLI TEDAVİ ARAYIŞLARI
Demansın ilerleyici bir hastalık olduğunu belirten bilim insanları, halihazırda 1 milyon İngilizi etkileyen bu hastalığın tedavisinde yeniliklere ihtiyaç duyulduğunu söyledi.
Cambridge Üniversitesi'nden Dr. Ben Underwood, mevcut ilaçların yeniden kullanımı sayesinde daha hızlı ve düşük maliyetli çözümler üretilebileceğini ifade etti.
Alzheimer Araştırma Birliği'nden Dr. Julia Dudley de bu tür ilaçların klinik denemelere daha çabuk dahil edilebileceğini belirtti.
Ancak bu ilaçların beyin üzerindeki koruyucu etkilerini doğrulamak için daha fazla çalışma gerektiğinin altını çizdi.
Demans hastalığı, hafıza sorunları, düşünme ve dil becerilerinde gerileme gibi erken belirtilerle başlıyor ve zamanla ilerleyerek hastaların bağımsızlıklarını kaybetmelerine neden oluyor.
Bu nedenle, mevcut ilaçların potansiyel faydalarını anlamak için daha fazla klinik araştırmaya ihtiyaç olduğu belirtiliyor.
