Klasik bir laftır, 'Televizyonda gördüğünüz her şeye inanmayın' derler. Çünkü televizyon genellikle şov dünyasına hizmet eder. Pek çok kişi, sırf insanları eğlendirmek için gerçeğinden çok daha farklı görünür. Orada çoğunlukla karakterler, roller, taklitler vardır.
Ankaralı Namık'ın intiharı da bana bu gerçeği hatırlattı. Televizyona baktığımda, hele Flash TV'deki o vur patlasın çal oynasın programlardaki görüntülerini izlediğimde, kendisini yedinci kattan atabilecek en son kişi sanırdım Ankaralı Namık'ı... Meğer o 'haydi eller havaya' görüntüsünün ardında ağır bir dert, koyu bir çaresizlik saklanıyormuş.
Olay, bana klasik bir öyküyü çağrıştırdı: Genç adam, gözyaşları içinde psikiyatrın kapısını çalmış. 'Ne yapsam olmuyor, bir türlü mutlu olamıyorum' demiş. Psikiyatr, 'Kasabaya yeni bir palyaço geldi. İnsanlar onu izleyince gülmekten tüm dertlerini unutuyor. Size de tavsiye ederim' deyince, genç adam daha da hüzünlenmiş: 'O palyaço benim...'