Evet evet, buradan alkol ve madde bağımlılarını tedavi eden tüm merkezlere sesleniyorum. Kliniklerinizde telefon bağımlıları için de bir koğuş ayırın. Hatta koğuş da yetmez, siz en iyisi kat çıkın! Benim birkaç arkadaşımla, şu takoz gibi telefonlardan aldıkları günden beri yüzyüze iletişimim ciddi anlamda sekteye uğradı. Ellerinden düşmüyor. İki satır muhabbet edicez, iki elleriyle sımsıkı sarılmışlar geniş ekran telefonlarına, pıtır pıtır bir şeyler yazmaktalar. Yok mesaj, yok e-posta kontrolü, yok facebook'ta, twitter'da attığın her adımı, yediğin her lokmayı ve de haltı, eşe dosta bildirme telaşı. Hani üzerinize alınmayın ama ben gazeteleri okuyup, e-postalarla haşır neşir olup yazımı da yazdıktan sonra, inanın bilgisayarın kapağını kapatmıyor, telaşla çarpıyorum! Yarına kadar seni gözüm görmesin, diye. Kesinlikle teknoloji karşıtı değilim. Tam tersi, internetsiz ve bilgisayarsız kalmak benim için oksijensiz kalmak gibi, ama günün sadece belli bir süresinde! Sevgilime, aileme, dostlarıma ve de kendime ayırdığım özel zamanlarda, sanal âlemle hiç işim olmaz.. O yüzden yarı fatura parası ödeyip de o takozlardan edinme şansım varken, iki katı faturaya, benim zamanımı ve aklımı özgür bırakacak minik Nokia'mla mutlu mesut yaşayıp gidiyorum. Hem çalınma, kaybolma tehlikesi de yok garibimin. Kimse çalmaya tenezzül etmez, yolda düşürsem kimse zahmet edip de eğilip cebine atmaz. Düştüğü yerde gider bulurum. Öyle de bir avantaj işte!