Yılmaz Erdoğan'dan harika bir şiir ziyafeti vardı önceki gece. Beşiktaş Kültür Merkezi'ni dolduranlar 1,5 saate yakın sözcüklerin genç sanatçının dilinden uçuşup yüreklerine konmasından 'keyif keka' oldular.
Müziğin acuk gürültülü olması ve Yılmaz'ın sesini bastırması kulaklara hamallık yaptırdı biraz. Hele ilk birkaç şiir neredeyse gürültüye gidiyordu ki Yılmaz seyirciye sordu
- Sesim geliyor mu?.
İtiraz yanımda oturan Nebil Özgentürk'ten geldi.
- Müzik yüksek diye bağırdı Nebil.
Sonra volüm ayarlandı ama sonuç yine de istenen gibi değildi. Gerçekten de büyük ustalardan oluşan orkestra (Yılmaz onlara Grup Katalitik adını koymuş) kalabalık olduğu için ne kadar düşük ayar çalsalar birleşince dev homurtusu başlıyor. Sanırım bundan sonraki dinletilerde bir iki tonmayster tılsımıyla kolayca çözülür bu sorun.

Yol şiiri
Deniz Erdoğan'ın yaptığı müzikler tam damar. Oldum olası beğeniyorum Deniz'i zaten. Çelebi, öne çıkmayı pek de sevmeyen bir yapısı var ama abi kardeş müthiş bir çizgide buluşmuş bence. Yılmaz bir ara dedi ki
- Kaset çıkartacak her aklı başında insan gibi ben de önce Sezen'e gittim.
İşte Sezen'in sihirli değneğini dokundurduğu Yol şiirini ikinci defa istettirecek büyü de oradan mülhem. Sözleri de çok kuvvetli olan bu şiir Sevebilme İhtimali'ni sollayacak kudrette göründü bana.

Herkesler alsa keşke
Bir ara Melih Kibar da sahne aldı ve piyanonun tuşlarında raks ettirdi parmaklarını. O şiirde de Yılmaz bir başka boyuta sıçradı sanki.
Kaseti çıkmış ya da çıkmak üzereymiş bu şiirlerin. Sadece Yılmaz'ı sevenler, hayran olanlar değil de herkesler alsa keşke bu kaseti. Çünkü Türkçe nasıl böylesi usta bir afancanlıkla kullanılır. Şaka yapıyormuş gibi yaparken adamın böğrüne ağır tonajlı duygu kamyonları nasıl çarptırılır anlarsınız o zaman.
Sözün özü Yılmaz'a olan saygım sempatim ve inancım katmerlenmiş hallerde çıktım o geceden. İlk fırsatta gidip Demet'le ikisini de izlemeyi düşünüyorum.