Bu bahar geç kaldım ama nihayet yine İzmir'deyim.
Kordon'da durdum dün.
Güneş batarken ufka baktım.
Çok kalamayıp İstanbul'a döneceğim ya...
Körfez'in gümüş rengi sularına düşen kızıl parıltıları zihnime nakşettim ki, sonra hayalimde tekrar tekrar canlandırabileyim.
Tabii sekiz yıl önce uydurduğum "İzmir büyüsü"nü yapmayı da unutmadım!
Ne mi o?
Kış geçip baharda İzmir'e ilk gelişimde yazlık spor veya bez bir ayakkabı alırım. Böylece bütün yazı buralarda yürüyerek ve mutlu geçireceğime inanırım.
Bu kez de ilk iş olarak Alsancak'taki mağazaya girip klasik beyaz Converse alıp çıktım.

***
İnsan bir şehri bu kadar özler mi?
Aylar geçip tekrar o şehre geldiğinde kalbi özel bir randevuya hazırlanıyormuş gibi çarpmaya başlar mı?
Her seferinde kendime şaşırıyorum.
Karayoluyla geliyorsam Spil dağı eteklerinden Bornova'ya indiğimde, havayoluyla geliyorsam daha havaalanı terminalinden çıkıp Gaziemir havasını kokladığımda bile...
Bir tuhaf sevinç sarıyor içimi!
Oysa sorunu çok bu şehrin!
Öyle uzaktan güzellemelerle anlaşılacak gibi değil!

***
Betona ve gecekondulaşmaya teslim olmuş, yeşili şaşılacak kadar az bir şehir İzmir...
Tarihsel özelliklerine özen göstermeyi uzun yıllar savsaklamış, modern şehircilik ve mimariyle tanışmayı da geciktirmiş bir şehir...
Ekonomiden kültüre her alanda sıkıntılı bir şehir...
Üstelik biraz "gidin başımdan, beni rahat bırakın" havasında...
Bir yandan da sorunlarını aşma telaşında...
Ama öyle farklı bir "ruh"u, öylesine içten bir "yaşam sevinci" var ki!
O ruh, o sevinç duygusu şehrin herhangi bir sokağına adım attığın anda seni etkisi altına alıveriyor.
Hele sahile doğru indin mi, bir akşamüstü...
O atmosferi bir kez içine çektin mi...
Hele dostlar edindin mi...
Öyle bağlanıyorsun ki İzmir'e, bir daha kopman zor!