"Aşkınız uğruna yaşamımı ve onurumu tehlikeye attığım için ölümcül bir zevk duyuyorum."
"Mutsuzluğum için size teşekkür ediyorum."
Batı edebiyatının en gizemli metinlerinden olan "Portekiz Mektupları"ndan bu satırlar.
1600'lü yıllardır...
Portekizli rahibe Mariana ile Fransız subayı arasındaki yakınlaşma çok kısa sürer.
Subay ülkesine döner. Duygularıyla baş başa kalan Mariana sonunda Fransa'daki bir adrese karşılıksız kalan aşkının acılarını aktardığı beş mektup gönderir.
Yıllar sonra bu mektuplar Fransa'da bir kasada bulunur ve yayımlanır. (Tuhaf! Çünkü mektupları saklayanlar daha çok kadınlardır, erkekler yakar, yırtar, çöpe atar!)
***
Zaman geçiyor, çok şey değişiyor.
Tamam! Terk edilmenin veya karşılıksız sevmenin acısı hâlâ keskin!
Ancak algılar, tepkiler ve tavırlar öyle farklılaştı ki!
Bugün olsa, rahibe Mariana şöyle yazardı: "Aşkınız uğruna yaşamımı ve onurumu tehlikeye attığım için size karşı içimde ölümcül bir öfke büyüyor!"
Yine yarasını kaşımaktan haz duyardı; yine mutsuzluğunu kurcalardı ama eminim, bunun için teşekkür etmezdi.
Kim bilir, belki sevdiğine bir cep mesajı gönderip "şu beni soktuğun hale bak, Allah belanı versin!" diye beddua ederdi.
***
Geçen salı gecesi Kaçış Planı'nı izlediyseniz, şimdi bu konuyu açmama şaşırmamışsınızdır.
Program boyunca geçmişin aşk mektuplarından, bugünün mail ve mesaj trafiğinin farklı dünyasından konuştuk.
Portekiz Mektupları'na da kısacık değinebildik.
Fakat yeri bir türlü gelemediği için, mektubun hayatımızdan çekilmesiyle "beklemek" eyleminin de kabuğuna çekildiğini konuşamadık.
Oysa âşık, bekleyendir.
Haftalar, aylar, yıllar boyu bekler. Sevilen gelmeyecektir ama aşkı mümkün kılan, bu bekleyiştir. Mektup tam da bu açıdan aşkın cisimleşmiş halidir.
"Portekiz Mektupları" bizi hâlâ etkiliyor, sarsıyorsa bundandır.
Oysa şimdi mail ve mesaj çağındayız.
"Ya şimdi, ya hiç" dünyasındayız; hızın iktidar alanında yani!
Ya cevaplarsın ya da yoksun!
Beklemek de bir "oyun" artık!
"Âşık olmak" da!
Çoğu kişi için büyüyünce geçiyor bu heves!
