Bitmeyecek bu sıkıntı! Ödevlerimizi yük, mecburiyetlerimizi tercih, arkadan itildiğimiz yollarda yürümeyi serüven sandıkça, bitmeyecek!

Modern insanı "düşmek"le korkutuyorlar. Düşenin dostu yok. Düştün mü kalkman zor. Gelen geçen tekmeliyor. O yüzden hiçbirimizde "uçacak" cesaret kalmadı. Herkese acıklı bir teselli olarak "uçukluk" alternatifi sunuluyor.

Hayal gücünü cilalayıp duran bir medya... Oysa o kadar abartılacak bir şey değil artık. Çünkü insanın en çabuk bayatlayan, en hızlı biçimde klişeleşen ve malzemesi "hazır"dan olan yanı hayal gücüdür.


Adam "Biliyorum, beni sevmiyorsun artık" dedi kadına. Kadın yutkundu önce. "Durup dinlenmeden sevdim seni" diye karşılık verdi; "hep coşkuyla, kalp çarpıntıları içinde ve şimdi bitkinim."

"Beni sevdiğini sanıyordum" dedi adam öfkesini içinde tutmaya çalışarak. Kadın gözlerini kaçırdı adamdan ve sonra "yemin ediyorum ki" diye söze başladı; duraksadı, yutkundu ve devam etti: "sevmeye çalışıyordum!"

Onur Ünlü'nün son filmindeki bir sahne yüzünden kalktım, Romeo ve Juliet'i bir daha okudum. Ve Romeo'nun şu sözüne takılıp kaldım: "Sevgilim, de ki bana, vaftiz olayım yeniden." Gerçekten de öyledir. "Sevgilim" dediğini işittiğiniz anda seküler bir alandan "din"e giriş yaptığınızı hissedersiniz. Ama şu cıvık "aşkım aşkım" seslenişlerinin her yeri istila ettiği bir dünyada bunlardan söz etmek neredeyse komik kaçıyor.


Canı durmaksızın sıkılan yetişkinlerin, gençlerin ve çocukların sayısı hızla artıyor. Psikolojik bozukluklar ("disorders"), beyin kimyası, varoluşsal sorunlar, hepsinin bir payı var bu tabloda. Fakat söyleyin bana... İnançtan soyutlanmış ve "büyü"sünü kaybetmiş bir dünyada başka hangi duygu yakamıza yapışabilirdi? İhtiyacımız "hayret"ti. Onun yerine elimizde "sıkıntı" kaldı.

Bazılarının mutsuzluğu garip... Sanki erken kalkıp pazara yetişememiş, mutluluk kapışılmış da onlara kalmamış gibi bir halleri var.