Geçen pazar akşamüzeri saatleriydi. Şehrin pek sevilen döner lokantalarından birinin önünden geçiyordum.
Manzara aklımı durdurdu.
İçerisi tıklım tıklımdı. Değil masa, tek bir sandalye bile boş bırakılmamıştı.
Ellerine birer dürüm ve ayran tutuşturulmuş çocukların neşesi camın ardından bile fark ediliyordu. Anne babalar ise sıkıntılıydı. Lokmalar boğazlarına diziliyordu sanki.
Çünkü ayakta bekleyenlerin kuyruğu lokantanın kapısından başlıyor masaların arasındaki boşluklara kadar uzanıyordu.
Bir yıl öncesine kadar buraya sık geldiğim için bu rağbetin haklı nedenleri olduğunu biliyorum.
Dönerinin lezzeti eşsizdir. Patates kızartmalarının ve tülbent inceliğindeki lavaşlarının da hastasıydım.
Fakat izdiham beni yıldırdı. Şimdi önünden geçerken yutkunmakla yetiniyorum.

***
Bu manzarayı neden anlattığımı anlamışsınızdır ama biraz daha açayım...
Hayatımıza yeni sosyal alışkanlıklar girdiğinde ahlak ve görgü bakımından bir buldozere dönüşmemiz dikkatimi çekiyor.
İncelikler mi? Onlar sanki eski mekânlara ve davranış kalıplarına aitmiş, hep birlikte çöpe gitmişler gibi yapıyoruz.
Üstelik ilginçtir, sözünü ettiğim lokantanın müdavimlerinin büyük kısmı bir önceki kuşakta koyu gelenekçi olan insanlar.
İmkânı olmayanlar görüp de incinmesin diye lokantaların perdelerini çektiren, ağzında kürdanla asla sokağa çıkmayan dedelerin torunları olduklarından hiç şüphem yok.
Ama hepsini geçtim...
Kendimizden önce yemeğe oturmuş insanları sıkboğaz ettiğimizi, onların "mahremiyet" alanına saldırdığımızı nasıl fark etmeyiz?
Nihayet masa bulup yemeğimizi sipariş edebilmemizin bir tür "başarı" ve "zafer" duygusuna bürünmesi hiç mi tuhaf gelmiyor?
***
Anlattığım manzara sadece bir örnek.
Sert bir ferdiyetçilik toplumun bütün kesimlerinde giderek normalleşiyor.
Yeni sosyal rutinlerin muazzam bir kabalıkla hayatımıza nüfuz etmesinin dolu örneği var.
Diyeceğim şu...
Her şeyi siyasallaştırdık ya...
Bir gün yine siyaset yoluyla "inceleceğimizi" umut ediyorsak, fena yanılıyoruz.
Hele şu birbirimize karşı kayıtsızlık halimiz...
Kamusal alanlarda kendi içimize kapanıp başkalarını yok saymamız olacak şey mi?
Ara ara durup "ne yapıyoruz biz?" diye bakıp düşünmemiz gerek.