BU çağda birilerinin bağnazca düşünceleri seslendirdiğini duyunca, hemen 16'ncı yüzyıl Fransa'sında mezhep savaşlarından kaçıp, inzivasında "Denemeler"ini kaleme alan Montaigne'e başvururum. Papa keşke Montaigne'nin 16'ncı yüzyılın bağnaz ortamında bile söyleyebildiklerine atıfta bulunsaydı.
İşte "Denemeler"den bir bölüm:
-İnsanlar her şeyi başka başka gözler, başka başka düşüncelerle görürler; fikir ayrılıklarının asıl nedeni budur. Aynı şeyin bir millet bir yüzüne, bir millet başka yüzüne bakar ve o yüzünde durur. Bir insanın babasını yemesinden daha korkunç bir şey düşünülemez; ama eskiden bazı kavimlerde bu adet varmış, hem de bunu saygılarından ve sevgilerinden yaparlarmış. İsterlermiş ki, ölü böylelikle en uygun, en şerefli mezara gömülsün, vücutları ve anıları içlerine, ta iliklerine yerleşsin. Babaları sindirme ve özümleme yoluyla kendi diri bedenlerine karışıp yeniden yaşasın. Böyle boş bir inancı iliklerinde ve damarlarında taşıyan insanlar için, anasını babasını topraklarda çürütüp kurtlara yedirmenin en korkunç günahlardan biri sayılacağını kestirmek zor değildir.