Amerika'nın West Virginia eyaletindeki Upper Big Branch maden ocağında 6 Nisan günü bir patlama oldu. Kurtarma ekipleri 5 gün sonra patlama yerine ulaştığında 29 madencinin cesediyle karşılaştı.
Bu, ülkede 1970'ten bu yana meydana gelen en büyük kazaydı.
"Demek ki orada da oluyor" denmesi için yazmıyorum bunu.
Washington Post gazetesi ombudsmanı Andy Alexander'in bir yazısından geriye giderek, basının orada bu tür kazaları nasıl izlediği konusunda fikir vermek istiyorum sadece.
Maden bir özel enerji şirketine ait.
Maden güvenliği ayrıca federal MSHA adlı kuruluşun sorumluğunda. Elbette, başkentte Obama Yönetimi de sorumluluk radarında yerini alıyor.
Daha ertesi günden itibaren gazeteler, kurtarma çalışmalarından da çok, "kim ne ölçüde sorumlu?" sorusunun peşine düşüyor.
Bu sayede okurlar, maden ocağının (kısmen kötü) sicilini, güvenlik prosedürlerinin ne ölçüde uygulandığını, şirketle MSHA arasındaki irtibattaki ihmalleri, yasaların eksik veya yetersiz olup olmadığını öğrendiler. Gerisi de geldi: Obama kazadan şirketi ve eyalet gözlem makamlarını sorumlu tuttu.
Eyalet savcıları soruşturma başlattı. Bu arada, Washington Post gazetesi, araştırmacı gazeteciliğin tipik örneklerinden birini daha sergiledi, madencilik sektörü ile federal yasa koyucular arasında "aldım verdim" ilişkilerini ortaya koydu.
Habere göre, 200 kadar eski Kongre üyesi ve memuru "kömür lobicisi" olmuş, bu sırada sektörden çok sayıda kişi madenleri denetleyen kuruluşlara girmişti.
Haber hâlâ gelişme halinde ve "fikri takip" yapılıyor.
Gerisini anlatmayayım.
Kıssadan çıkarılacak hisse şudur: İnsan hayatı ve iş güvenliği, eğer maden şirketinin para hırsından veya maden ocağını işleten kuruluşun bekasından önemliyse, habercilik de ona göre daha cesur, daha "sonuç alıcı" olmalıdır.
Gazeteler bunun için var; bizler "ya oldu işte, başımız sağ olsun" deyip geçme lüksüne sahip değiliz.
Önlenebilecek her kazayı enine boyuna irdeledikçe, daha güvenli ve kurallı bir toplum için çalıştıkça asli görevimizin ne olduğu daha iyi anlaşılır.