Yeni bir finalin eşiğinden dönmenin eşiğinde geçiyordu ki maç; Alex bir haftadır hepimizi ağzı açık dolaştıran Messi ile rekabete kalkıştı. İnce bir çalım, ardından vücut ile slalom ve ters ayakla klas, net bir vuruş.
O dakikaya kadar Fenerbahçe'nin durgunluğu, etkisizliği ve isteksizliği Manisa takımı tarafından ciddi şekilde yanlış anlaşılmaya başlanmıştı. İlk maçta sekiz oyuncusunu lige saklayan Reha Kapsal, bu kez ideal oyuncularıyla 'kapı' gibi oynatıyordu takımını. Rakip santrfora (Gökhan Ünal) tek şut attırmadan, duran toplar dışında rakibi ceza alanına sokmadan, Manisa'nın hükümdarlığını kabul ettirdiği dakikalar geçiyordu.
Sahanın çalışkanı Emre ile 'şarjsız' kalan Alex, tribünlerle birlikte sahadaki dokuz arkadaşının da bakışları altında ihaleyi almışlardı.
Fenerbahçe orta sahasını rahatça delen, A.Santos'un bölgesini 'verimli topraklar' olarak belirleyen stratejiyle oynayan Manisaspor, tur için gerekli olan endişeyi de kozları arasına kattı. Ama Alex bitirdi tüm hedefleri. Bir oyuncu, birkaç yıldız tozu ve zeka ile Fenerbahçe 27 yıllık hasretin son biletini cebine koydu.

'NEDEN'LERİN CEVABI SEMİH
Beşiktaş derbisi öncesindeki bu moral gecesi, Pazar gününe de bir tehdit mektubu yazdırdı. Kupanın tatlı rüyasında şampiyonluk çiçeklerinin de yeşermesi için dokuz oyuncunun daha maçı istemesi gerekiyor. Mehmet Topuz'u ne kadar istekli bulsak da, dağınıklığı içinde çabasını kazanca dönüştüremiyor. Orta sahanın dikine oynama problemi sürüyor.
Defans, arkasına yine adam kaçırıyor ve en önemlisi Volkan Demirel'e rakiple yüz yüze bırakıyor.
Bu sahada 2-2 biten son lig maçının iki devresini de ayrı ayrı 4-0 kazanabilirdi Fenerbahçe...
Aynı rakibe, bu kez kontrolü vermelerinin iki temel nedeni vardı. Birincisi elbette skoru koruma tedbiriydi. Ama o maçta Semih Şentürk ile hücumu organize ediyorlardı.
Pozisyonların geçiş yolundaydı Semih. İşte; 'Neden?' diye sorduğunuz anlar için bulunacak tek cevap...