Bugün babamın ölüm yıldönümü...
Böyle bir 11 Kasım günüydü babamı kaybettiğimde…
Anamın yokluğuna iki yıl dayanabilmişti…
Portakal ağacının altındaki mezara bakmaktan yorulmamıştı.
Yağmur kar dememiş, soğuk sıcak bakmamış, görmeyen gözlerini anamın mezarından ayırmamıştı hiç.

Babam anamla didişirdi ama onsuz da yapamazdı.
Öyle olduğu için İstanbul'u bırakıp Of'a Fistuğumun yanına dönmüştü…
Evin üst katında Karadeniz'e bakan mavi ve yeşilin çevrelediği penceresinden dünyanın siyasetini çizerdi…
Eserleri önemli gazete ve dergilerde yayınlanırdı.
Yani Of'tan dünyaya bir pencere açmıştı.…

Anacığım ise tarladan hiç çıkmazdı.
Ama babamın yemek vakti hariç.
Öğün zamanı yaklaşınca dakika şaşmaz eve gelir, babama o leziz yemekleriyle donattığı güzel bir sofra kurardı.
Anacığımın ölümü hepimizin yüreğini yaktı…
Meğer asıl yıkılan babammış.
Yokluğuyla yandı, kavruldu.
Çizmiyordu artık.
Sadece anacığımın mezarına bakıp durmuştu aylarca.
Adana'ya getirdim onu…
Bilemedim böyle olacağını.
Kötüleşti. Ve 2007'nin 11 Kasım'ında o da gitti…
Babacığımın ölüm yıldönümü, kaptanımız Savaş Ay'ın da defin günü bugün…
Yüreğim çok acıyor çok…