Türkiye'nin nasıl bir müzik çeşitliliği ve zenginliği ülkesi olduğunu hep düşünüp söylemişimdir. Bu ülkede öylesine farklı tınılara sahip öylesine değişik türde müzikler dinleniyor ki... Başka hiçbir ülkede benzerini bulamazsınız. İşte son birkaç örnek. Önce yeni Müslüm Gürses'e bakalım: Yalan Dünya (Pasaj-Esen). Kim derdi, bir zamanlar gecekondulardan gelen genç çocukların göğüslerini jiletleyerek dinledikleri, arabeskin ustası, ömrü karartan büyük kahırların, şarkıyı bir hıçkırığa çeviren müzmin bir kederin sesi olan Müslüm Gürses, gün gelecek Beyaz Türklerin gözdelerinden olacak? Oluyor, olabiliyor. Çünkü bir kez kulaklarımız, en sevilmeyenler de dahil, her türden müziğe açık oluyor. İkincisi kimi adlar (belki hepsi değil, ama bir kısmı) zaman içinde olgunlaşıyor, kendilerini aşıyor, hatta farklılaştırıyor. Ve de yepyeni işler yapabiliyor. İşte Gürses mucizesinde bu var. Aslında, yıllardır yine 'acıların kadını' Muhterem Nur'la medyadan olabildiğince uzak, dokunaklı bir aşkı yaşayan, bu ilişkisinin son derece sahici olduğunu da hissettiren bir erkek o. (Birkaç yıl önce Muhterem Hanım'a onur ödülü verdiğimiz SİYAD gecesinde onu CRR salonuna getirdiğini, ama içeri girmeden kapıda beklediğini unutabilir miyim?) Ama o aynı zamanda müziğini yepyeni ufuklara açmayı da başardı. Albümüne Selda Bağcan'dan Şerif Mahzuni'ye, Şehrazat'tan Zülfü Livaneli'ye, Şebnem Ferah'tan Tuna Kiremitçi'ye güzel besteler almış. Ve bunları arabeskin gırtağıyla değil, sanki bir Leo Ferre, Georges Moustaki veya Leonard Cohen'in yumuşak üslubuyla söyleyerek yepyeni yorumlar katmış. Sanki olgunluğun, bilgeliğin doruklarına biraz daha yaklaşmış. Ve açılışı da Hümeyra'nın (Yahya Kemal'i katletse de) artık bir kült olan Sessiz Gemi'siyle yapmak cüretinde bulunmuş. Dinlenmez mi?