HAKKARİ'DE Bulvar Caddesi'nde yürüyorduk.
Caddeye açılan sokaklardan birinde, kahvenin önünde, birkaç genç oturmuş, sohbet ediyorlardı.
Bizi gördüler:
- Hocam, çayımızı içmeden gitmeyesen.
"Hocam" hitabı, saygının ifadesi.
"Başka zaman" diye yürüyecek olduk.
Durdurdular:
- Hocam, bizi çiğneyip geçemezsen... Oturasan.
Oturduk.
***
Kendilerini tanıttılar:
Aziz Kahraman.
Naci Kahraman.
Ekrem Kahraman.
Tacettin Kahraman.
Sabit Kahraman.
O sokaktaki bakkal, manav, kahveci, tamirci, demirci herkesin soyadı "Kahraman."
***
Bir ara "sokağın adının yazılı olduğu tabelaya" gözümüz takıldı:
"Kahramanlar Sokak."
***
- Arkadaşlar, bu sokak sizin mi?
- Bizim aşiret burada oturur... Aşirettekilerin soyadı da Kahraman'dır.
- Siz hangi aşiretsiniz?
- Giravi aşireti.
- Ağa kim?
- Sadullah Kahraman... Sizlere ömür...
Babamdı.
- Aşiretin nüfusu nedir?
- 13 bin kişiyiz.
***
Aziz, Naci ve Sabit'in üçer çocuğu var.
Ekrem'in 4.
Tacettin'in 2.
Çocuk sayısı "Hakkari ortalamasının altında."
- Doğru söyleyin... Kaç eşiniz var?
Hepsi de "tek eşli."
Tacettin, üniversite mezunu.
Ekrem, üniversiteye devam ediyor.
***
- Kan davası var mı?
- Vallah artık o iş geride kalmıştır... Bizim aşiret çağa uymuştur.
- Töre cinayeti?
- Vallah o da yoktur.
- Kız, istediği kişiyle evlenebilir mi?
- Eğer seviyorsa, evet... Devir değişti... Aşirete mensup kızlar okula gidiyor.
***
Vedalaşırken "hocam" dediler:
- Terör sebebiyle köylerimiz boşaltıldı... Dediler ki, size tazminat ödenecek... Ama ne gelen var, ne tazminat ödeyen... Hocam, bunu gazeteye büyük harflerle bir yazsanız.
