Usta nasılsınız" dememizle birlikte...
Yılların sanatçısı Nejat Uygur'un "ağzının bağı" çözüldü.
Önce "fena değilim" dedi.
Sonra da kulağımıza fısıldadı:
- Kimseye söyleme, Azrail'i oyalıyorum... Sana anlatacaklarım var... Azrail'i öyle bir kandırıyorum ki...
Biz "bunu nasıl beceriyorsunuz" diye kekelerken...
81 yılın yorgunluğuyla kırış kırış olmuş yüzüne bir tebessüm yayıldı:
- Oynayarak.
***
Hastane odası "tiyatro sahnesi" oldu.
Oyunun adı:
Cibali Karakolu.
"Karakolda" 3 kişi.
Komiser "hasta yatağında Nejat Uygur."
Bekçi "Necla Uygur."
Ve "karakola giren bir vatandaş: Behzat Uygur."
***
Komiser:
- Buyur, derdin ne, kimsin?
"Smokinli" vatandaş:
- Efendim ben Cumhurbaşkanlığı Flarmoni Orkestrası'nda enstrümanistim.
Komiser (Bekçiye bakarak):
- Önemli adam... Enstrifistir.
Smokinli:
- Efendim ben nota ile çalarım.
Komiser (Bekçiye bakarak):
- Dedim ya önemli... NATO'ya çalışıyor.
***
"Normal zamanda" konuşamıyor.
Hafıza "bir var, bir yok."
Sağa sola dönemiyor "sinirleniyor."
Ama "oynamaya gelince..."
Değişiveriyor.
***
Komiser:
- Bir şey içer misiniz sayın enstrifistir.
Vatandaş:
- Çay içerim... Tavşankanı olsun.
Komiser (Bekçiye bakarak):
- Çabuk bir tavşan yakala... Enstrifistir kanını içecek.
Vatandaş:
- Komiser bey zahmet etmeyin, kahve olsun.
***
Necla Uygur "hem ağlıyor hem oynuyor."
Gözyaşının çoğunu "içine akıtıyor."
Bir iki damlası "yanağından süzülüyor."
Ve "rol icabı" kahveyi getiriyor.
Vatandaş:
- Kahve güzelmiş... Makbule geçti.
Komiser:
- Sabah da Makbule'nin annesi geçmişti.
***
Oyun "uzun."
"Smokinli sanatçı" komisere "aletimi (enstrümanı) görmek ister misiniz" diye soruyor.
Gerisini tahmin edersiniz. Yarı "belden aşağı" ve tam "gırgır" bir diyalog.
***
Ve usta sanatçı yoruluyor.
"İşte böyle Yavuz'cuğum" diyor:
- Azrail de kahkahalarla gülüp, oyalanıyor.