Sahalardaki ve statlardaki şiddet görüntüleri için hep "futbol terörü" ifadesini kullanırız. Ama bu tanımlama ilk kez geçtiğimiz hafta gerçek anlamını buldu. Neden mi? Anlatayım: Geçen hafta lig maçlarının oynandığı statların tribünleri bomboştu. Tüm maçları toplam 40 bin kişi izledi. Önceki gün de Beşiktaş'ın Standart Liege ile oynadığı son derece önemli UEFA Kupası maçında tribünler yine tenhaydı. Taraftar, terör korkusuyla evine kapanmıştı... Teröristlerin öncelikli hedefi binalar ya da bedenler değildir. Onlar gerçekte "ruhlara korku salmayı" amaçlar. Cihat Aktaş olayı ile tribün teröristleri gerçek amaçlarına ulaştılar. İnsanları korkuttular, sindirdiler, tribünlerden uzaklaştırdılar.
MESAJ ALINDI
Aslında futbol terörünü lanetlemek, ilgililerin dikkatlerini bu olayın üzerine odaklamak için yapılan bu toplumsal protesto eylemini gönülden destekliyorum. Ama bu eylem, "mesaj" amaçlı olmalı ve yalnızca bir haftayla sınırlı tutulmalı. Efendi maç seyircisini evine, televizyonlarının başına hapsetmeye, tribünde maç izleme keyfini ise gözü dönmüş holiganların "ayrıcalığı" haline getirmeye hiçbirimizin hakkı yok. Görünen o ki artık kulüp yönetimleri de, emniyet güçleri de, medya da olayın eriştiği korkunç boyutu algıladı. Dün CNN Türk ekranlarında holiganların deşifresi "ibret-i alem için" yayınlandı. Tanıtımları bile korkutucuydu. Evet hepimiz korktuk. Ama "korku" bugüne kadar tek başına neyin çaresi oldu ki? Ben bu hafta kulüp yönetimlerini ve emniyet güçlerini göreve, gerçek futbolseverleri ise tribünlere davet ediyorum. Trafik kazalarını önlemenin yolu nasıl tüm araçları otoparklara kapatmaktan geçmiyorsa, tribün terörünü önlemenin çaresi de gerçek sporseverleri eve tıkmak olmamalı... Zira seyircisiz oynanan futbolu ne statta ne de televizyon başında izlemek hiç de keyifli değil...
