Bu işin artık iyice suyu çıktı. İki hafta önce Barış Manço'nun ruhunu taşıdığını söyleyen bir çocuk, magazin programlarını dolaşmıştı. Ardından bir başka Antakyalı minik, bir yıl önce kocasını kaybeden iki çocuklu kadının karşısına dikilip, "Ben senin ölmüş kocanın ruhunu taşıyorum. Niye bana çocuklarımı göstermiyorsun?" diye hesap sormuştu. Son olarak Lerzan Mutlu'nun FOX'taki sabah programına katılan 12 yaşındaki kız çocuğu ise Lady Diana'nın ruhunu taşıdığını iddia etti ve konu dakikalarca tartışıldı. 12 yaşındaki bir kız çocuğunun ağzından dökülen "Prens Charles kocamdı, El Fayed'le evlenecektik" sözlerini dehşet ve ibretle izlerken, tüylerim diken diken oldu. Reankarnasyon, yani ruhun bir başka bedende hayat bulduğu iddiası, yüzyıllardır insanların zihnini meşgul ediyor. Ancak bu iddia ne bilimsel gerçeklere dayanıyor ne de dinen kabul görüyor. Psikologlar, bu iddiayla karşılarına gelen kişileri "hasta" olarak görüyor ve tedavi edilmeleri gerektiğini söylüyorlar. Aynı şekilde ilahiyatçılar da reenkarnasyon iddialarının sahiplerini "meczup" ya da "gafil" olarak niteliyorlar. Durum böyleyken, küçücük çocukların saçma sapan iddialara çanak tutmak adına "kullanılmalarını" yayıncılık etiğinin sorgulandığı şu günlerde son derece tehlikeli ve zararlı buluyorum. Dahası, bu tür saçma sapan iddiaların, televizyonda görünüp, ünlü olmanın en kestirme yollarından biri olarak halk arasında yaygınlaşmasına tahammül edemiyorum. Ne yazık ki, ülkemizde "çocuk istismarının" yüzlerce yöntemi geliştirildi. Toplumun çocuklara karşı beslediği hassasiyetin fütursuzca kullanılması ve reytinge tahvil edilmeye çalışılması son derece üzücü. Üstelik bunun "ölmüş insanlar" üzerinden yapılması, o insanların yakınlarının ve sevenlerinin karşılaşacağı psikolojik travma hesaba katılmadan ekrana sürülmesi de çok vahim bir hadise. Acil olarak psikolojik tedavi uygulanması gereken bu zavallı çocukların, tıbbi gözetim altına alınmaları lâzımken, kanal kanal gezdirilerek, saflıklarından reyting sağılmaya çalışılmasını artık yüreğim kaldırmıyor.