C.G.'nin yakalandığı (Bazıları buna "teslim olduğu" diyor ama polis ve medya kuşatması olmasa acaba teslim edilecek miydi?) gün televizyon kanalları arasında müthiş bir haber rekabeti yaşandı. Herkes hikayenin en can alıcı, en vurucu, en özel detaylarını bulup, izleyiciye sunmak için olağanüstü çaba harcadı. Evet, haberi değerli kılan "detay"dır. Ama bazen detaya fazla saplanıp, işin özünü ıskalama hatta "gülünç olma" riski de vardır. Tıpkı, birkaç kanalın ana haber bülteninde gözlemlediğim gibi... Efendim, zanlı arabaya biner binmez karnının aç olduğunu söylemiş. Tercihinin ise sucuk-ekmek olduğunu beyan etmiş. Onu teslim alan avukat da Bakırköy İncirli kavşağındaki bir dürümcünün önünde park edip, dürüme sarılı ızgara sucuk ile ayran almış. Bizimki, sucuk-ekmeği afiyetle yemiş. Bu detayın neden bu kadar önemsendiğini anlayamama rağmen, haberleri dikkatle takip ettim. Muhabir, canlandırma yapıyordu. Otomobille sözkonusu dürümcünün önüne geldi. Garsonlardan birini konuşturdu. Çocukcağız, "Vallahi o gün çok fazla müşteri vardı. Biri gelip, sucukekmek aldı ve arabaya gitti" dedi. Yani hiçbir şey söylemedi. Sonra muhabirimiz sucuklu dürümü kameraya doğru uzatarak, "İşte C.G.'nin yediği sucuk- ekmek" dedi. Hadi ya? Gözümüze sokmasan, sucuk-ekmeğin nasıl bir şey olduğunu bilmeyecektik vallahi!.. Dahası da var: Haber merkezine bir uzman getirilmiş. Ona sordular, "Suçlunun sucuk ekmek istemesini nasıl yorumluyorsunuz?" diye... Daha garip olanı, uzmanın ciddi ciddi bu soruyu yanıtlamasıydı: "Demek ki işlediği cinayet onda şok etkisi yaratmamış. Yoksa et yemek istemezdi!..." Haydaaa!... Bir vahşi cinayet ancak bu kadar trajikomedyaya dönüştürülebilirdi. Ne yazık ki onu da başardık!