BİR ırkın ahfadı olabiliriz ama bu sürekli 'gerilim' yaratmamızı gerektirmiyor. Hayatımızın her alanı terörize oldu. Siyasette terör, gösteride terör, müdahalede terör, sıınır kapısında terör, okul kapısında terör, evde kadına terör, statta, salonda, konserde terör...
Geçen pazar, Anneler Günü'ydü. 21 yaşındaki Burak Yıldırım; annesinin elini öpüp onu sevgi sözcükleri ile kutladıktan sonra arkadaşları ile beraber FB-GS maçına gitti. Üzerinde kulübünün eşofmanı, boynunda atkısı vardı. Ve sadece bu nedenle metrobüs durağında katledildi... Annesi, Anneler Günü'nde 'kuzusunu' kaybetti.
Pırıl pırıl bir gencin hayatına; bin tane şampiyonluk, 100 tane Avrupa Kupası değer mi? Bunun adına 'futbol' denir mi? Bana göre artık bu ülkede futbol adına ne kutlanacak, ne kutsanacak hiçbir şey kalmamıştır!

YASA HİKAYE
Şampiyon belli olmuş. Maç sadece 'prestij' anlamı kazanmış ama hayır! Kan davası sürecek. Her iki kulübün yöneticileri, teknik heyeti; ateşli, tahripkar demeçler verecekler ki ortalık kızışsın. Ortalık kızışsın ki, kendilerini daha önemli hissetsinler. Medya da yangına benzin döksün ki, reyting ve tirajlar patlasın. Sonra?
Sahada futbolcular birbirlerinin boğazını sıksın. Metrobüs duraklarında 'cihat'(!) ilan edilsin. Üç taraftar, karşı takımdan bir seyirciyi jandarma karakolunun önünde sıkıştırıp linç etmeye kalksın. Bir taraftar, karşı takımın siyahi oyuncusuna tribünden muz atsın...
Siz istediğiniz kadar 'Sporda Şiddet Yasası' çıkartın; fayda etmez. Önce kalplerdeki teröristi yok etmek gerek. Onu, haşereye ilaç sıkar gibi gözüne biber gazı sıkarak öldüremezsiniz. Bundan böyle herkes lafını tartarak söylemek zorunda. Her kelimenin bir 'cana' mal olabileceğini bilerek.
Burak Yıldırım öldü... Her çakan YILDIRIM, bir başka YILDIRIM'ın ışığını söndürüyor.
Görmüyor musunuz?