O diziyi, 'Süper Baba'yı nasıl unutabiliriz ki? O güne dek televizyon dizilerinde şefkat ve fedakarlık denildiğinde aklımıza hep anneler gelirdi.
Babaları pek bir ihmal etmiştik dizi ve film senaryolarında.
Ta ki 'Süper Baba' adlı televizyon efsanesi karşımıza dikilip 'Hoop bi dakka, babalara haksızlık etmeyin' diyene dek...
TRT 1'in yeni dizisi 'Baba Can'dır'ı izlerken gözümün önünde hep o eski dizi ve süper baba Şevket Altuğ canlandı.
Bilirsiniz; Türk babaları, evlatlarını çok sever ama sevgilerini ifade etmekte biraz çekingendirler. Sanırlar ki, evlada sevgi göstermek otoriteyi sarsar, zaaf ifade eder, çocuğu şımartır. Oysa evlatlar, anneleri kadar babalarının da öpmesini, okşamasını, 'Seni seviyorum' demesini bekler. 'Baba Can'dır'da genç yaşta yitirdiği eşinin ardından üç çocuğuna hem analık, hem babalık yapmaya çalışan 'Salih', bildiğimiz baba kalıbını yerle bir edecek bir karakter çiziyor. 'Salih'in en büyük kaygısı, çocuklarının sabah iki lokma kahvaltı etmeden işe gidiyor olması. Adeta onların üzerlerine titriyor ama aklı bir karış havadaki çocuklarından aynı ilgiyi göremiyor. Yine de bunu kendisine dert etmiyor.
Çocuklarının, onun doğum gününü unutmasına, restoranda onu bekletmelerine, hatta o gece karakolluk olmalarına bile aldırmayıp evlat sevgisini her şeyin önünde tutuyor.
Diziye belli ki çok emek harcanmış.
Settar Tanrıöğen'in usta işi oyunculuğu göz kamaştırıyor. Sadece 'Ceylan'ı canlandıran Melis Tüzüngüç'ün şekeri fazla kaçıp biraz ağdalanmış gibi geldi bana... 'Şirin kız'ı daha abartısız oynamasında fayda var.
Sırtını sadece entrikaya, ihanete ve şiddete dayayan beylik dizilerden sıkıldığım şu günlerde TRT'nin 'Baba Can'dır'ı bana öyle iyi geldi ki... Belli etmezler ama bizim babalarımız babacandır. Her baba, candır!