O acı haber televizyonlarda gün boyu konuşulurken adını bilmediğim bir annenin sesi geçmişten gelip içime yerleşti. O sesi hatırlar mısınız? "Ben onu bisiklete bile bindirmedim düşmesin diye. Servise vermedim kaza olur diye. Ben onu gözümden sakınarak büyüttüm, dağlarda ne idüğü belirsiz bir bombayla ölsün diye mi?" Şehit oğlunun ardından böyle ağlıyordu o anne... Neriman Hanım'mış. Buldum ismini. O ses içimde bağırıp durdu... Sonra dün, bir ses daha geldi uzaklardan, bir ses daha, bir ses daha! Hepsi çığlık oldu... Bu kez bir başka ana, onun adı Cemaynur... Belki yine yaşam boyu unutamayacağımız bir çığlıkla haykırıyordu: "Konuştuğumuzda yavrum 'sırtımda 50 kilo yük var' diyordu. Yavrum öldüğünde o yük sırtında mıydı?"

***
Pazar günü televizyonların karşısında geçti hayat... Haberleri, yorumları, acılı yürekleri, tepkileri izledik... Oğlum, bir derslerine koştu, bir televizyonun başına... Bilmediği bir dünyayı sorularla anlamaya çalıştı.

***
Dün akşam; Türkiye Eğitim Gönüllüleri Vakfı'nın düzenlediği 'Bir Çocuk Değişir, Türkiye Değişir' konseri vardı. Ajda Pekkan, Sezen Aksu ve Nilüfer elele şarkılar söyleyeceklerdi. Ajda Pekkan'la konuştum. TV'nin karşısındaydı. "İnsanların ciğerleri yanarken, anneler ağlarken çıkıp da şarkı mı söyleyeyim?" diyordu. Acılı haberleri duyduğunda konsere çıkmama kararı almıştı. Sonra açıklama yapıldı, konserin iptaline ilişkin... Hepimiz inanıyoruz; bir çocuk değişirse Türkiye değişir sahiden... Dünya da değişir... Savaşmadan, ölmeden, eksilmeden, bütün bir kader değişir... İşte o gün hepimiz, çocuklarımızla birlikte en güzel şarkılarımızı söyleriz.