Tam camın kenarında, çekmecede bir şeyler arıyorum. Bam, bam, bam... Sıçradım, kendimi odadan dışarı attım hemen... Çünkü o silah sanki orada, odanın içinde patlıyordu. (O ne korkunç-korkutucu bir sesti.) Sonra ışığı kapattım, camdan dışarı baktım... Karşımızdaki apartmanın balkonunda bir hanım; "En büyük asker bizim asker. Güle güle, uğurlar olsun" diye bağırıyordu, komşusunun oğluna. Kanım dondu... Böyle işte... Her gün şehit haberleriyle yürekler yanarken; o gencecik çocukları askere hâlâ 'bam bam bam'larla uğurluyoruz. (Ve üstelik o serseri kurşunların bir yere gidebileceğinin hesabını hiç yapmıyoruz.)