Arada bir işim düştüğünde Çeşme'den İzmir'e gidiyorum ve kendimi ıssız bir sayfiye yerine gelmiş gibi hissediyorum.
Alaçatı'nın sokaklarına, Aya Yorgi'nin kulüplerine inat; sokaklar bomboş, caddeler sessiz, koca şehir derin bir huzurda.
Hoş gerçi İzmir hiçbir zaman kanı kaynayan, deli fişek, 'elde durmaz Perihan' gibi bir şehir olmamıştır da, yaz aylarındaki bu hali doğrusu insanda çok 'Shining' duygular uyandırıyor.

ÜÇ BEŞ YERİ BELLERİZ...
Alsancak'ın ara sokaklarından elinde baltasıyla Jack Nicholson fırlayacak, önde karısı çocuğu, Kordon'dan denize dökene kadar kovalayacak gibi bir his silsilesi insanı sarıyor.
Bu durum güneş batana kadar sürüyor aslında.
Güneş körfezde devrilirken klimasal şehir insanları, bir anda saklandıkları yerden çıkıp kendilerini Kordonboyu'na atıyorlar.
Geçenlerde bir arkadaşımla buluşacağım, dedim ki;
"Gün batmadan İzmir'e adımımı atmam, ben sana saati söyleyeyim, buluşma yerini sana bırakayım."
"Tamam o zaman" dedi, "Portovino'da buluşalım."
Dedim orası ne? Malum dünkü yazımda da söylediğim gibi İzmirliler, kör değneğini beller gibi üç beş yeri bir belleriz, başka yerlerde asla yiyip içmeyiz.

FİYATLAR ESKİLERDE KALMIŞ
Yeni açılmış Portovino. Birinci Kordon'un Cumhuriyet Meydanı'na ulaştığı yere yakın bir balıkçı.
İzmir bir liman kenti ve saysan, bilinen balıkçıların sayısı üçü-beşi geçmez.
Bu yüzden Portovino'yu keşfedince çok sevindim.
Gerçi benden önce, İzmir'e geliş gidişlerinde sevgili Hıncal Uluç keşfetmiş burayı ve yazmış, ben geç kalmışım.
Mezeler 10 numara, ben balık yemedim ama tezgah çok zengindi.
Ama en önemlisi insanları artık balık yemekten soğutan o fiyat konusu burada eskilerde kalmış.
Adam başı, iki-üç yıl öncesinin fiyatlarını ödüyorsunuz. Üzerine de o canım körfez havası.
Aaaah İzmirim! Böyle zamanlarda anlıyorum ki, galiba seni gerçekten çok özlemişim.